Wieś Wielkie Wierzno czyli dawne niemieckie Gross Rautenberg założona została w roku 1297 z inicjatywy Henryka Fleminga. Piastował on wówczas godność biskupa warmińskiego. W dokumencie lokacyjnym pochodzącym z tego właśnie roku wspomina się już o uposażeniu świątyni. Wiadomo też, iż w latach 1304-1314 działał tu pierwszy proboszcz Humboldt.
Pierwszy wybudowany kościół datowany jest na początek XIV wieku i zapewne był drewniany, obecny natomiast powstał na koniec XVI wieku. Świątynia budowana była etapami, w roku 1597 wzniesiono część wschodnią a na przełomie wieku XVII i XVIII przedłużono ją w stronę zachodnią. W 1702 roku dokonano powtórnej konsekracji, poświęcając opiece Wszystkich Świętych i Matki Boskiej Gromnicznej. W roku 1845 dobudowano wieżę, w tym samym czasie przeprowadzono odrestaurowanie całego budynku nadając kościołowi cechy późnego klasycyzmu i w tych kształtach dotrwał do dziś.
Świątynia to obiekt orientowany w układzie salowym, murowana i otynkowana. Od zachodu do jej korpusu przylega wieża dzwonnicza, inne elementy takie jak zakrystia czy kruchta stanowią boczne przybudówki. Głównym wyposażeniem wnętrza kościoła jest neobarokowy ołtarz główny ufundowany w 1771 roku, umieszczono w nim obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem oraz rzeźby św. Jana Nepomucena i św. Ignacego Loyoli. Inne ciekawe elementy to ołtarz boczny wykonany w 1863 roku oraz późnoklasycystyczna ambona z tego samego okresu.
Kościół w Wielkim Wierznie w 1967 roku wpisany został do rejestru zabytków, podobnie jak otaczający go wciąż czynny cmentarz.