Kościół budowano od roku 1309, aż po wiek XV. Wpierw prezbiterium, potem korpus nawowy i zachodnią wieżę. Od 1345 r świątynią zaczęły zarządzać cysterki, z czasem benedyktynki. W latach 1557-1667 farę przejęła gmina ewangelicka. Po tym roku odzyskały go benedyktynki, które zarządzały świątynią do XIX wieku.
Ze względu na charakterystyczną bryłę, bogactwo detalu architektonicznego i wyrafinowany układ przestrzenny wnętrza kościół należy do najważniejszych przykładów tzw. gotyku ceglanego architektury XII – XVI wieku w południowej części basenu Morza Bałtyckiego.
Wewnątrz zachował się bardzo bogaty i cenny wystrój wnętrza: między innymi: liczne malowidła ścienne XIV-XV wiek, XIV-wieczny krucyfiks, tzw. mistyczny z figurami dwunastu Proroków, tzw. Czarny Krucyfiks z XV wieku – figura Ukrzyżowanego, figura Matki Boskiej z początku XVI wieku, a ponadto późnogotycki obraz - Pasja Toruńska. Spośród zabytków nowożytnych wyróżniają się: ołtarz główny, ołtarze boczne z cennymi obrazami, manierystyczna chrzcielnica.