Na weekend można wybrać się do wsi Radusz, która była kiedyś największą wsią w Puszczy Noteckiej, pierwszą z założonych na prawie olęderskim. Zasiedliło ją w 1700 roku 20 rodzin z Dolnego Śląska, których zadaniem było karczowanie lasu i osuszanie mokradeł.
W latach 30. XX w. wieś leżała po polskiej stronie, blisko granicy z Niemcami. Żyło tu 360 rodzin, w tym 27 polskich. Mieszkańcy zajmowali się głównie rolnictwem. Mimo niezbyt urodzajnych gleb wieś należała do bogatych, ponieważ średnia wielkość gospodarstw wynosiła aż 80 ha. Znajdowała się tu szkoła, kościół ewangelicki, w którym odbywały się także msze katolickie, młyn, trzy karczmy i dwa cmentarze. Drogi w tej puszczańskiej wsi utwardzono cegłami. Działał w niej również polski teatr amatorski. Polacy zajęli w Raduszu miejsca opuszczone przez niemieckich mieszkańców, którzy po 1919 r. nie chcieli przyjąć polskiego obywatelstwa i musieli przenieść się do Niemiec.
W ramach restrykcji wobec polskiej społeczności i dla poszerzenia terenów łowieckich dla hitlerowskich notabli po 1941 r. wysiedlono wszystkich mieszkańców wsi. Niemcy otrzymali gospodarstwa na ziemiach polskich. Polaków wywieziono na roboty przymusowe do Rzeszy.
Puste zabudowania przetrwały do początku lat 50. ubiegłego wieku. Cegła z rozbieranych domów Radusza została wykorzystana na budowach w Międzychodzie i odległej Warszawie. Nieliczne zabudowania, te w najlepszym stanie, warto zobaczyć. Pełnią dzisiaj rolę leśniczówek. Śladem po zagrodach są zdziczałe drzewa owocowe, resztki fundamentów budynków, zasypane studnie i pamięć tych, którzy się tam urodzili.