Lata I wojny światowej i późniejszych walk o granice odrodzonej Rzeczypospolitej są już okresem historycznym, o którym czyta się w podręcznikach. A jednak niektóre wydarzenia z tego czasu jeszcze dziś budzą kontrowersje i spory międzynarodowe. Jednym z nich jest sprawa obozu dla jeńców radzieckich pod Strzałkowem (a także podobnego obozu w Tucholi).
Najpierw był tu obóz, który wybudowali Niemcy zaraz po wybuchu wojny. Osadzili w nim ok. 25 tys. jeńców rosyjskich oraz ok. 6 tys. francuskich i angielskich. W 1918 r. jeńcy zostali zwolnieni, ale już wkrótce obóz reaktywowano. Od maja 1919 r. osadzano tu jeńców i osoby internowane z frontu wojny polsko-bolszewickiej oraz walk z Ukrainą o Galicję Wschodnią. Na mocy zarządzenia Ministerstwa Spraw Wojskowych stał się obozem nr 1 i musiał być gotowy na przyjęcie nawet 40 tys. osób. Po traktacie ryskim, który kończył wojnę z Rosją sowiecką, nastąpiła wymiana jeńców, ale obóz nadal funkcjonował - przebywało w nim 6,5 tys. internowanych, a także uchodźcy z terenów wschodnich (również kobiety i dzieci). Ostatecznie przestał istnieć w końcu sierpnia 1924 r.
Obozowe warunki były bardzo trudne. Szerzyły się epidemie tyfusu, cholery i czerwonki - bywało, że zimą dziennie umierało nawet sto osób. W szpitalu, który był przeznaczony dla tysiąca pacjentów, okresowo przebywało nawet 3860 chorych!
Obóz znajdował się między Słupcą a Strzałkowem, po wschodniej stronie skrzyżowania dzisiejszej drogi nr 92 z drogą do wsi Łężec. Zajmował ogromny obszar o powierzchni ok. 78 ha. Na jego miejscu są dziś uprawne pola. Jedynym śladem jest cmentarz i pomnik zmarłych w obozie. Warto je zobaczyć, choć trudno do nich dotrzeć, gdyż znajdują się 1,5 km na północ od drogi Słupca - Strzałkowo, za doliną niewielkiego strumienia (dojazd kiepskimi drogami gruntowymi).