Jak pisze Jan Długosz, w 1433 r., podczas polsko-husyckiej wyprawy odwetowej na krzyżackie Pomorze, w trakcie rozmów rozejmowych pod zamkiem w Nowym Jasińcu "garstka młodych rycerzy, dodawszy sobie nawzajem serca, bez wiedzy i nakazów wodzów, zerwała się do dobywania zamku. [...] A lubo oblężeni przez kilka godzin silny stawiali opór, wszelako widząc, jak uporczywie na nich nacierano, trwogą zdjęci ustąpili przemocy, a Polacy opanowali zamek straciwszy jednego tylko rycerza Jana Lewina, szlachcica herbu Róża [czyli Poraj], z Wilczyna, który gdy wdzierał się na przedmurze, ugodzony kamieniem poległ". Dalej kronikarz ubolewa, że zdobywcy nieopatrznie podpalili zamek, po czym - chyba nie bez pewnej satysfakcji - dodaje, że za głowę poległego Jana Lewina "wszystkich jeńców w pień wycięto i żadna żywa nie ocalała dusza".
Lakoniczny przekaz Długosza prowadzi nas do Wilczyna, siedziby niedużej gminy na skraju województwa wielkopolskiego, przy bocznej drodze ze Strzelna do Konina. W późnym średniowieczu Wilczyn i pobliskie Kownaty należały do rodu Różyców-Poraitów, który miał się rzekomo wywodzić od Poraja, brata św. Wojciecha. Siedzibą rodu był prawdopodobnie drewniano-ziemny gródek zlokalizowany na niewielkim półwyspie nad Jeziorem Kownackim, ok. 5 km na zachód od Wilczyna. Miał on formę kopca ziemnego w kształcie ściętego stożka o podstawie kolistej, wysokości ok. 7 m, ok. 44 m średnicy u podstawy i ok. 18 m u góry. W trakcie badań archeologicznych w latach 1971-1972 na szczycie kopca odkryto pozostałości pięciobocznej drewnianej wieży mieszkalnej oraz dwóch mniejszych budynków, w tym kuźni. Całość była otoczona palisadą, a u stóp kopca dodatkowo wykopano niezbyt szeroką fosę. Co prawda, według archeologów, gródek ten został spalony już w połowie XIV w., jednak nie kwestionując ich ustaleń możemy śmiało powiedzieć, że jeszcze sto lat później niejeden zamożny rycerz w okolicy - a takim był zapewne Jan Lewin poległy pod Jasińcem - mieszkał w dworze obronnym, który był bardzo podobny do fortalicji w Mrówkach.
W całej Wielkopolsce odkryto dotychczas prawie sto podobnych obiektów, zwanych przez archeologów gródkami stożkowatymi, lecz tylko ten jeden doczekał się rekonstrukcji i pełni obecnie rolę skansenu, będącego filią Muzeum Okręgowego w Koninie. W odtworzonej wieży mieszkalnej warto zobaczyć przedmioty znalezione w tym miejscu podczas wykopalisk, takie jak groty bełtów do kuszy, ostrogi, fragmenty naczyń glinianych i szklanych (!) oraz narzędzia rolnicze i stolarskie, które służyły dworskiej czeladzi. Zwiedzanie gródka jest możliwe tylko w sezonie letnim (1 czerwca - 30 września), codziennie od godz. 10.00 do 18.00.