Niegdyś ważnym źródłem utrzymania mieszkańców Skulska i okolic był wyrób dewocjonaliów. W miasteczku działały liczne pracownie, w których powstawały obrazy świętych. Były malowane ręcznie, opracowano jednak taką metodę pracy, która pozwalała na niemal seryjną produkcję ochwestów (obrazów). Dzieła "papierowych malarzy", jak nazywano skulskich mistrzów, sprzedawane były przez handlarzy na obszarze Królestwa Polskiego oraz zaboru rosyjskiego. Docierały na Lubelszczyznę, Wołyń, Podole, a także Litwę i Białoruś. Chętnie kupowali je wierni Kościoła unickiego. Podczas odległych wypraw na wschód skulscy handlarze wytworzyli własny, niezrozumiały dla postronnych żargon, tzw. kminę ochweśnicką (kmina - mowa, ochwest - obraz). Pozwalał im na swobodne omawianie szczegółów transakcji w obecności nierozumiejącego żargonu klienta. Kmina ochweśnicka składała się w 70% z zapożyczeń z żargonu złodziejskiego, pozostałe 30% to wyrazy z języków ruskiego i czeskiego. Liczyła ok. 800 słów najpotrzebniejszych w fachu handlarzy i przemytników. I tak np.: gęś to była agata, kura - grzebielucha, krowa - wielbrzrycha, koń - chołot, karczma - weselicha, handlować - ślirować, kupiec - opulacz, sprzedać - przepulić, krzyżyk - deusek, Matka Boska - Deuśnica, święty - deuśnik, a zarobek - zakułowek.
Do dziś w mowie mieszkańców Skulska, Ślesina i okolic zachowały się niektóre wyrażenia dawnego żargonu. Kminę można niekiedy usłyszeć na skulskich jarmarkach (w drugą środę każdego miesiąca), które są atrakcją turystyczną miejscowości. Polecamy także słowniczek (http://bansen.republika.pl/slownik/slkp_a.html), który pozwala samodzielnie "pokminić".