Park pszczyński ma obecnie 156 ha powierzchni i zajmuje dno płytkiej doliny Pszczynki, niegdyś podmokłe i bagniste, oraz fragment skarpy po północnej stronie doliny. Składa się z trzech różniących się od siebie części. Główna, środkowa część to właściwy Park Zamkowy. Od wschodu sąsiaduje z nim znacznie mniejszy, ciągnący się wzdłuż Pszczynki Park Dworcowy, a od zachodu - tzw. Dzika Promenada lub Park Zwierzyniec, tj. duże tereny leśno-parkowe w dolinie Pszczynki, powstałe po osuszeniu w 1792 r. wielkiego Stawu Miejskiego. Obecnie część Dzikiej Promenady zajmuje starannie utrzymane pole golfowe, które sąsiaduje z otwartą w 2008 r. Pokazową Zagrodą Żubrów.
Park Zamkowy rozpościera się na obszarze ok. 48 ha. Powstał zapewne w 2 poł. XVIII w., choć już w XVI w. był tutaj niewielki ogród warzywny po zachodniej stronie zamku oraz zwierzyniec w północno-zachodniej części obecnego parku. Utworzony w czasie barokowej przebudowy rezydencji, nawiązywał do wieloosiowych założeń wielkiego francuskiego architekta André Le Notré'a, podporządkowanych dominującej bryle budowli pałacowej. W połowie XIX w. zaczęto ogród zamkowy przekształcać na park krajobrazowy, tzw. angielski. Zlikwidowano wtedy m.in. główną, środkową aleję, zastępując ją rozległą polaną, otwierającą się ku nowo wybudowanym stawom na rzece Pszczynka i wzgórzom w północnej części parku.
Z czasem w przekształcanym w ciągu 2 poł. XIX w. parku pojawiły się wszystkie charakterystyczne dla tego typu założeń elementy: rozległe otwarcia widokowe, malownicze skupiska drzew i krzewów, liczne rozlewiska i stawy z wysepkami i łukowatymi mostkami, otwarte łąki i samotne, rozłożyste drzewa. Brzegi stawów i kanałów obsadzano drzewami „płaczącymi", ze zwieszającymi się tuż nad wodą konarami i gałązkami. Uzupełnieniem parku były niewielkie zabudowania, które w większości przetrwały do naszych czasów i które zwiedzimy w trakcie spaceru wokół parku. Przechadzając się alejkami tego atrakcyjnego miejsca, warto przyglądać się drzewom - są tu liczne wspaniałe i potężne dęby szypułkowe, kasztanowce, cisy, wyróżniające się prostym, wysokim pniem sosny wejmutki, lipy drobnolistne, jesiony, okazałe graby, buki zwyczajne i czerwone, wiązy, modrzewie, świerki srebrzyste, brzozy, klony i platany, a także wierzby i tulipanowce. Wśród wielu ciekawych krzewów warto zobaczyć niesamowite okazy różaneczników (rododendronów), ślicznie kwitnących późną wiosną, oraz nie mniej pięknych, choć mniejszych azalii.