Koniki polskie są jedyną rasą koni prymitywnych w Polsce. Są one potomkami tarpanów, które żyły niegdyś w puszczach Polski, Litwy i Prus. Odłowione w Puszczy Białowieskiej w 1 połowie XVIII w., ostatnie tarpany umieszczono w Zwierzyńcu - rezerwacie myśliwskim hrabiego ordynata Zamoyskiego. Rezerwat ten zajmował między innymi tereny dzisiejszej ostoi konika polskiego.
Na początku XIX wieku tarpany rozdano okolicznym chłopom. Skrzyżowane z końmi domowymi zachowały się w okolicach Biłgoraja do początków XX wieku, w postaci prymitywnej rasy koni chłopskich. Dopiero w okresie międzywojennym potomkami dawnych tarpanów zainteresowali się naukowcy. W 1936 roku utworzono w Białowieży rezerwat, gdzie umieszczono najbardziej typowe okazy. Drogą selekcji i hodowli zaczęto odtwarzać postać dawnego tarpana. Hodowla zachowawcza konika polskiego w Roztoczańskim Parku Narodowym prowadzona jest w warunkach zbliżonych do naturalnych, na obszarze wydzielonym w okolicy stawów "Echo" oraz w warunkach stajennych we Floriance.
Ostoja Rezerwatowej Hodowli Konika Polskiego powstała w 1982 roku. Obejmuje obszar około 100 ha, w skład którego wchodzą lasy, stawy z gęstą siecią grobli oraz dolina strumienia Świerszcz, który służy konikom jako wodopój. Obecnie w Ostoi przebywa stado liczące około 20 sztuk. W 1995 r., utworzono Ośrodek Stajennej Hodowli Koników Polskich we Floriance, w którym prowadzane są prace mające na celu odtworzenie cech genetycznych tarpanów wśród koników polskich.
Charakterystyczne cechy konika polskiego to: niski wzrost (125-135 cm), obfite uwłosienie w okresie zimy, maść myszata z czarną pręgą przez grzbiet, pręgowanie w okolicy łopatek i stawów skokowych. Koniki polskie charakteryzują się dużą siłą w stosunku do masy ciała, wytrzymałością, odpornością na choroby oraz łagodnym temperamentem. Rasa ta posiada wybitne właściwości przystosowawcze, charakteryzuje się ogromną żywotnością i zaradnością.