Po ustąpieniu ostatniego zlodowacenia (około 15 tysięcy lat p.n.e.) teren porastała tundra. W paleolicie grupy łowców prowadziły koczowniczy tryb życia - polowano np. na renifery, mieszkano w namiotach ze skór reniferów. Następnie klimat zaczął się ocieplać; tundrę wyparła tajga. Później rosły lasy iglaste, mieszane, liściaste. Po mezolicie nastąpił neolit, w którym rozwinęło się rolnictwo i chów zwierząt. Ludność porzuciła koczowniczy tryb życia. Po epoce brązu rozpoczęła się epoka żelaza (600 l. p.n.e.). Powstają osady obronne, nawodne (np. na Jeziorze Orzysz) i osady obronne, wysoczyznowe. Jedna z nich powstała na tzw. Zamkowej Górze koło obecnej wsi Jeziorko. Jeziorko jest wsią leżącą między wsią Skop a wsią Sterławki Wielkie. Grodzisko i osada pruska, przygrodowa w Jeziorku istniały już na początku epoki żelaza. Określa się je zatem jako wczesnożelazne. Ponowny rozwój osadnictwa na Zamkowej Górze (Jeziorko) datuje się na okres wczesnośredniowieczny (VI-XIII w. n.e). Na majdanie, głównym placu grodziska, odkryto ślady po co najmniej dwóch drewnianych chatach (5x5 m), ślady palenisk. Majdan otaczał wał ziemny, na którym mieściła się palisada, a od wschodu brama. Nie było lasu, drzewa wykarczowano, uprawiano pola. Ślady po domostwach widoczne są na zdjęciach. Ludność wykorzystywała grodzisko tylko w czasie zagrożenia; zazwyczaj mieszkała w chatach przy swoich polach. Wodę czerpano z Jeziora Brzózka. Uprawiano pszenicę, jęczmień, proso, owies, dziką hreczkę, groch, bób. Prowadzono chów bydła rogatego, kóz, owiec, koników leśnych, zbliżonych do tarpanów. Rozwijało się ponadto myślistwo i rybołówstwo. Na początku istniały groby szkieletowe, później tylko ciałopalne; prochy umieszczano w kurhanach. W pierwszych wiekach naszej ery wykształciły się plemiona pruskie. Opisywany teren zamieszkiwali Galindowie (pruskie galas oznacza koniec, kraniec). Galindia - oznacza dosłownie kraj położony na końcu świata. Na zachodzie i północy mieszkali niegdyś Bartowie. Często toczono tam lokalne walki międzyplemienne. Istniało również zagrożenie ze strony Mazowsza. Dbano o bezpieczeństwo grup osadniczych (rodowych). W okolicy Jeziorka istniały kopce strażnicze w Rynie, nad Jeziorem Orło. Na kopcach znajdowały się wieże obserwacyjne. Galindowie nie walczyli z Krzyżakami. W czasie podboju ziem pruskich przez Zakon NMP (XIII wiek) teren Galindii porastała tylko puszcza. Brak było osadnictwa. Obecnie teren grodziska jest zaniedbany; są tam tylko ambony dla myśliwych; występują również ślady po przedwojennej trasie spacerowej ze wsi Jeziorko (obecnie szlak czerwony turystyki pieszej). Chcąc zwiedzić grodzisko w Jeziorku, trzeba uważać na czerwone znaki na drzewach.