W roku 1891 rozpoczęły się , zaplanowane na 3 lata, prace budowlane nad nową przeprawą przez Wisłę w Fordonie. Fordon był wówczas jeszcze samodzielnym miastem, które prawa miejskie uzyskało 3 lipca 1424 r. z rąk króla Władysława Jagiełły i posiadało je aż do roku 1973, kiedy to 8-tysięczne miasto włączono do Bydgoszczy. Projektantem mostu był prof. Georg Christopher Mehrtens, rządowy radca budowlany, natomiast naczelnym budowniczym został tajny radca rządowy Ludwig Suche.
Niemiecka rzetelność i precyzja w kierowaniu robotami zaowocowały oddaniem do użytku 1 listopada 1893 r. części kolejowej mostu, która umożliwiła połączenie kolejowe Bydgoszczy przez Fordon do Unisławia oraz Chełmży. Drogowa część mostu z drewnianą jezdnią została oddana czternaście dni później, 15 listopada. Po otwarciu był to najdłuższy most Rzeszy Niemieckiej i trzeci w Europie. Był również pierwszym na świecie mostem stalowym zbudowanym ze stali zlewnej. Składał się z 5 przęseł o rozpiętości 100 m w osiach filarów umieszczonych nad korytem rzeki oraz 13 przęseł o rozpiętości 62 m każde umieszczonych nad terenami zalewowymi. Przęsła były wykonane bardzo estetycznie, posiadały sterczyny i wiele elementów zdobiących. Przyczółki mostu były również elementami architektonicznego wystroju. Most został oświetlony lampami naftowymi.
Konstrukcje stalowe przęseł wykonały dwa zakłady metalurgiczne, Harkot z Duisburga, który otrzymał zamówienie na 13 przęseł zalewowych oraz Gutehoffnungshűtte w Oberhausen, która wykonała 5 przęseł rzecznych. Wszystkie konstrukcje przetransportowano z terenu Zagłębia Ruhry drogą rzeczną do Rotterdamu, a następnie statkami do Gdańska, a dalej Wisłą na plac budowy.
2 września 1939 roku most został zbombardowany i uszkodzony przez niemieckie lotnictwo, a broniący go polscy saperzy wysadzili wycofując się 4 z 5 przęseł rzecznych. Uszkodzenia mostu zostały usunięte na przełomie 1940 i 1941 r. przez firmę Carl Spaeter GmbH z Hamburga. Most na nowo funkcjonował aż do 26 stycznia 1945 r. kiedy z kolei wycofujący się Niemcy odpalili założone ładunki. Znów uległy zniszczeniu 4 przęsła rzeczne.
Już w 1949 r. przystąpiono do prac projektowych mających na celu odbudowę przeprawy wiślanej po zniszczeniach wojennych. Względy finansowe sprawiły, że dopiero w 22 lipca 1956 r. most został oddany do użytku. W trakcie odbudowy most skrócono o 319,5 m, składa się obecnie z 5 przęseł rzecznych o długości 100 m, 8 przęseł zalewowych długości 62 m i jednego przęsła brzegowego o długości 8,7 m. Nowa konstrukcja jest nitowana i spawana, jego długość wynosi w chwili obecnej 1004,7 m, szerokość 16,8 m, jezdnia ma szerokość 6 m, a całość konstrukcji waży 9 570 ton.
W trakcie odbudowy mostu wykorzystane zostały nienaruszone przęsła starej konstrukcji. Nie pozostawiono ich jednak na miejscu, lecz zdemontowano, przetransportowano i przy ich użyciu wykonano nowe mosty. Dotychczas miłośnicy historii mostu Fordońskiego odnaleźli w całym kraju 13 z 18 uratowanych przęseł. Znajdują się one w Czarnkowie nad Notecią, w Brzegu nad Odrą, w Rybołach nad Narwią, w Zosinie nad Bugiem, w Dorohusku nad Bugiem oraz w Jarosławiu nad Sanem.
Więcej szczegółów na temat historii mostu, jego archiwalne zdjęcia oraz wiadomości na temat zastosowanych w nim rozwiązań technicznych można znaleźć w artykule pana Macieja Kuleszy w portalu Moje Miasto Bydgoszcz pod tymi adresami: http://www.mmbydgoszcz.pl/5929/2010/4/21/wedrujacy-most?category=news oraz http://www.mmbydgoszcz.pl/6057/2010/4/30/wedrujacy-most--cz?category=news