Okolica ta nie wyróżnia się niczym szczególnym pośród okolicznych wzgórz, jednak zasługuje na miano POLSKIEJ DOLINY KRÓLÓW. Znaleziska, które tu odsłonięto podczas badań archeologicznych prowadzonych od roku 1979 przez dr Krzysztofa Tunię, są o 1500 lat starsze od tych z Teb Zachodnich w Egipcie. To kolejne potwierdzenie, że nasze ziemie zamieszkiwały ludy stojące na wysokim poziomie rozwoju społecznego i gospodarczego. Nie byli to dzicy ludzie kryjący się w kniejach, ani koczownicze plemiona wędrujące ze wschodu na zachód, lub odwrotnie. Było to wysoko zorganizowane społeczeństwo rolnicze, osiadłe na tych terenach od dawien dawna.
Stanowisko archeologiczne odsłoniło relikty cmentarzyska z przełomu IV i III tysiąclecia p.n.e. Znajduje ono się w obrębie zachodnio-małopolskiej wyżyny lessowej, na lewobrzeżu Małoszówki - prawobrzeżnego dopływu Nidzicy będącej z kolei lewobrzeżnym dopływem Wisły.
W odsłoniętych z warstwy humusu wykopach archeolodzy znaleźli skomplikowaną sieć rowów i palisad. Trzy sezony prac badawczych doprowadziły ich do powiązania znaleziska z neolityczną kulturą pucharów lejkowatych. Badania geofizyczne, prowadzone przez Tomasza Herbicha z Polskiej Akademii Nauk i Joerga Fassbinndera z Urzędu Konserwatorskiego w Monachium pomogły w zidentyfikowaniu znaleziska.
Ślady rowów i palisad okazały się gigantycznymi grobowcami z czasów, kiedy Egipcie jeszcze nie było ani jednej piramidy, a w Europie dominowały kultury megalityczne. Trwałość konstrukcji budowanych w żyznej lessowej dolinie, z najbardziej dostępnego materiału – drewna, była jednak znikoma pomimo jej olbrzymich rozmiarów. Grobowce były gigantyczne jak na możliwości niewielkiej (?) społeczności, przekraczały 100 m długości.
Ściany grobowców w Słonowicach zbudowane były z palisad, na które składały się drewniane bale o średnicy ok. 30 cm. przykryte stropem z podobnych bali. Wnętrze grobowców zostało zasypane ziemią pozyskiwaną z rowów dookoła, miały one głębokość do 3 m i szer. do 5 m. Powstawał w ten sposób oszalowany drewnem nasyp szerokości ok. 10 m, wysokości sięgającej 5 m i długości ponad 100 m zawierający pojedyncze szczątki. Wielkość megaksylonów (mega - wielki, ksylos - drewno) świadczyła o randze pochowanego w niej człowieka.
Archeolodzy odkopali dotychczas sześć podobnych grobów różnej wielkości. Więcej o tym znalezisku na stronie: http://www.wiz.pl/main.php?go=1&op=2&id=201 . Są tam zdjęcia stanowiska oraz rekonstrukcja przykładowego grobowca.