Historia Sinołęki sięga XVII wieku, kiedy to dobra ziemskie należały do rodziny Cieciszowskich herbu Kolumna. Do 1819 roku właścicielem majątku ziemskiego był Aleksander Łubiński, który został wywłaszczony, a majątek kupił Zborowski. W wyniku licytacji 10 marca 1829 roku właścicielem dóbr został Marcin Swinarski, który to odsprzedał je 13 lipca 1829 roku Antoniemu Malinowskiemu, natomiast już w 1830 roku stanowiły one własność Kacpra Buczyńskiego. Po śmierci właściciela w 1934 roku majątek oddzidziczyli żona i małoletnie dzieci. W 1862 roku na mocy kupna sprzedaży między rodzeństwem jedynym właścicielem został Lucjan Napoleon Buczyński. W 1866 roku na dobra Sinołęki składały się: folwark Sinołęka i Groszki, osada młyńska Stoczek i kolonia Wysepka oraz przyległe lasy. Wówczas wieś i folwark liczyły 22 domy i 299 mieszkańców. Od 1905 roku majątek ziemski należał do Władysława Filewicza, który to w posagu wniosła żona Maria, córka Lucjana Napoleona Buczyńskiego. Władysław Filewicz przekształcił majątek w gospodarstwo sadownicze, które bardzo dobrze prosperowało i było jednym z najlepiej prowadzonych gospodarstw sadowniczych w Polsce. Prowadzono tutaj również działalność badawczą. Po śmierci ojca gospodarstwo przejął syn Zbigniew. W latach 30. majątek liczył 226 h i 378 m. Na zespól dworski składa się drewniany dwór, pałac, drewniany spichlerz, park, kaplica. Dwór drewniany został wybudowany w 1830 roku przez Kacpra Buczyńskiego na planie prostokąta o wymiarach 16, 5 x 11, 5 m z gankiem na czterech oraz werandą na dziesięciu filarkach. Został pokryty gontowym, dwuspadowym dachem, z mieszkalnym poddaszem. Pałac został wybudowany w 1911 roku z werandą od ogrodu i tarasem od parku przez Władysława Filewicza. Cechą charakterystyczną pałacu jest okrągła wieża kryta stożkowym dachem. W majątku znajduje drewniana kaplica, która została wybudowana w XVII-XVIII w. Wzniesiona została na ceglano-kamiennej podmurówce. Jest to budowla orientowana, oszalowana, o konstrukcji zrębowej, które są wzmocnione lisicami. Nawa posiada plan zbliżony do kwadratu, prezbiterium jest węższe i zamknięte trójbocznie. W wewnątrz znajduje się drewniany chór, który jest wsparty na czterech słupach. Posiada on ażurową balustradę z tralek, które zostały wycięte z desek. Kaplica posiada dwuspadowy dach kryty gontem. Po wojnie majątek został znacjonalizowany. Utworzono w nim PGR i Zakład Doświadczalny Instytutu Sadownictwa SGGW. Obecnie jest w prywatnych rękach, gdzie prowadzone jest przedsiębiorstwo sadownicze.