Czarneccy byli właścicielami majątku rakoniewickiego od 1835 roku. Około roku 1840, dla Marcelego hrabiego Czarneckiego i jego żony Florentyny z Chłapowskich, wzniesiono w Rakoniewicach pałac w stylu neorenesansowej willi włoskiej. W latach 1897-1898 Marceli Czarnecki i jego syn Stanisław do korpusu głównego pałacu dobudowali niższe skrzydła. Ponownie pałac rozbudowano po 1945 roku.
Fasada główna pałacu zdobiona jest płytkim ryzalitem, poprzedzonym czterokolumnowy portykiem, nad którym znajduje się taras. Elewację parkową budowli urozmaica balkon wsparty na czterech kolumnach oraz dwie wieżyczki ośmiokątne po jej obu bokach, w których umieszczono klatki schodowe.
Przed frontową częścią pałacu rozciąga się park krajobrazowy z alejami lipowymi i grabowymi. Rośnie w nim ponad 30 gatunków rzadkich, egzotycznych drzew i krzewów. Po zachodniej strony pałacu leży staw rybny z wysepką. Drogę do rezydencji, kończącą się szerokim podjazdem, obsadzono lipami. W pobliżu płacowego założenia znajduje się zespół zabudowań pofolwarcznych, rozplanowanych w kształcie czworokąta. Obecnie służą one jako budynki mieszkalne.