W dolinie Obry w gminie Kamieniec osady ludzkie istniały już w środkowej epoce kamienia. Świadczą o tym prowadzone na tym terenie badania archeologiczne. Z okresu wczesnośredniowiecznego pochodzi między innymi pierścieniowate grodzisko w okolicach Kotusza, w którym odnaleziono skarb składający się z monet i srebrnych ozdób, zakopany tutaj - jak się szacuje - około 1050 r.
Pierwsze pisane wzmianki o wsi Kotusz pochodzą z końca XIV w. W źródłach pisanych z 1390 r. wspominany jest Wilczek Kotowiecki, a wieś nosiła wówczas nazwę Kotowsze. Miejscowość wyludniła się w okresie wojny północnej, a w latach 1700-1712 rozpoczął się proces osiedlania ludności niemieckiej. W tym okresie nadano jej prawa osady olęderskiej, a ówcześni jej właściciele, Radomiccy, w 1729 r. przyznali osiedleńcom przywilej nazywany wilkierzem. W XIX i w pierwszej połowie XX w. Kotusz był własnością Potworowskich, których rodowym majątkiem było Parzęczewo. Okres zaboru pruskiego wiązał się z tzw. rugami, czyli wywłaszczeniami polskich rolników i nadawaniem ich ziemi niemieckim osadnikom. W Kotuszu przed 1945 r. pozostała jedna polska rodzina.
Do dziś zachował się wielodrożnicowy układ wsi o bardzo zwartej zabudowie. Do gminnej ewidencji zabytków wpisano kilkanaście domów i zagród pochodzących z XIX i początku XX w. z usytuowaną pośrodku wsi salą zabaw z około 1909 r.