Rudnik powstał na gruntach wsi Kopki znajdującej się przy prastarym trakcie handlowym z Torunia przez Sandomierz, Krzeszów, do Lwowa i dalej na Ruś. W Kopkach istniała komora celna i jej zyski miały duży wpływ na rozwój regionu.
Sam Rudnik powstał na surowym korzeniu około 1552 roku za zezwoleniem króla Zygmunta Augusta. Centrum miasta stanowił kwadratowy rynek z ratuszem pośrodku, a jednym z jego boków był trakt Sandomierz - Leżajsk. Na wschód od rynku, pomiędzy Sanem a rzeką Rudną do połowy XVII wieku znajdowała się obronna siedziba następnych właścicieli dóbr rudnickich.
Kolejne przywileje w postaci jarmarków, nadawane miastu przez królów, przyspieszały rozwój miasta i ściągały do niego nowych osadników. Kres rozwoju miasta przyniósł potop szwedzki w latach 1655-1660 i wojny drugiej połowy XVII wieku, w tym najazd wojsk księcia siedmiogrodzkiego Rakoczego. W ich trakcie miasto zostało bardzo zniszczone i uległo wyludnieniu.
Pod koniec XIX wieku za sprawą hrabiego Ferdynanda Hompescha, właściciela dóbr rudnickich, nastąpił znaczny rozwój miasteczka. Rudnik stał się znaczącym ośrodkiem produkcji wikliniarskiej cieszącym się dużym powodzeniem nie tylko w Galicji, ale też poza jej granicami. Rozwój koszykarstwa spowodował wzrost liczby i poprawę zamożności mieszkańców. Wokół rynku, w miejscu drewnianych obiektów powstawały murowane kamienice. Znaczna ich część stanowiła własność Żydów, jako że gmina żydowska w Rudniku była liczna i bogata.
Okres II wojny światowej znacznie zmniejszył ilość mieszkańców, ale zabudowa miasta nie poniosła większych strat.
Dziś otoczenie rynku i przyległych uliczek jest przykładem XIX-wiecznej małomiasteczkowej zabudowy.