Pawłowo Skockie występuje w dokumentach co najmniej od 1348 roku. W XVI i XVII wieku wieś była własnością Rogalińskich, pod koniec XVIII wieku Prusimskich, potem Miączyńskich. W latach osiemdziesiątych XIX wieku Władysław Miączyński sprzedał część swoich dóbr rodzinie niemieckiej Matzdorf. W latach 1904-39 majątek należał do Chłapowskich ze Stawian. Ostatni właściciel Zygmunt Chłapowski (ur. 1876) mieszkał na stałe w sąsiednich Stawianach, które również należały do niego.
Majątek w 1926 roku liczył 804 hektary i posiadał gorzelnię oraz cegielnię. Otoczony był parkiem krajobrazowym o powierzchni około 11 ha oraz trzema stawami. Za czasów Chłapowskiego mieszkał tu zarządca majątku. W 1939 roku po wkroczeniu Niemców Zygmunt Chłapowski, pozbawiony Pawłowa Skockiego i Stawian, wkrótce zmarł (13 lutego 1940 r.).
Po wojnie folwark rozparcelowano i z większej części utworzono PGR. W latach 90. XX wieku ziemię i budynki wydzierżawiono osobom prywatnym. Pozostał dwór zbudowany w połowie XIX wieku, który wielokrotnie przebudowywany i rozbudowywany utracił właściwą formę. Złożony jest z kilku jednopiętrowych części, z główną fasadą zryzalitowaną od frontu. Obecnie dwór jest w ruinie i chyba bez szans na restaurację.