Niewielkie miasteczko o rzut beretem oddalone od Bielska Podlaskiego kiedyś było mocnym ośrodkiem judaizmu. Na przełomie XVI i XVII wieku istniała tu samodzielna gmina żydowska, a po I wojnie ludność żydowska stanowiła 77% ogółu mieszkańców. Chociaż większość z nich została później stłoczona w miejscowym gettcie a następnie wywieziona do Treblinki, pozostało w Orli nieco śladów przypominających o jej dawnych mieszkańcach. Pierwszym jest synagoga, drugim – kirkut.
W czasach największego rozkwitu żydowskiej gminy, na początku XVII w. założono dla jej członków cmentarz. Ulokowany był w pobliżu bożnicy i użytkowany do XIX w. Całkowicie przestał istnieć w latach II wojny. Niemcy, wykorzystujący Żydów z getta do katorżniczej pracy przy budowie drogi z Orli do Wólki, brukowali ją macewami. Dziś na jego terenie znajdują się budynki mieszkalne, remiza strażacka i hydrofornia.
Z chwilą zamknięcia starego kirkutu, na skraju miasteczka (ok. 1 km od rynku) utworzono w XIX w. nową nekropolię. Dziś jest już bardzo mało czytelna. Znajdziemy ją po prawej stronie drogi w kierunku wsi Szczyty, tuż przed tablicą z dwujęzyczną nazwą miejscowości.
Na nieogrodzonym i porośniętym trawą niewielkim wzniesieniu widoczne są porozrzucane głazy. Porośnięte porostami, obtłuczone, nieregularne… Z daleka udają zwykłe kamienie, z bliska ujawniają słabo czytelne inskrypcje. Przed użyciem w formie bruku uratowało się nie więcej, niż 20 macew. Miejscowi mówią o tym miejscu „kweres”. Może ma to związek z nieuniknionym hałasem, jaki musiał tu panować podczas wymuszonych przez Niemców prac budowlanych?...