Kompleks sportowy w Słubicach zaliczany jest do najstarszych działających nieprzerwanie obiektów tego typu w Europie Środkowej. Powstał w latach 1914-1927 w oparciu o projekt Otto Morgenschweisa, a przy pierwszych pracach ziemnych zatrudniano rosyjskich jeńców wojennych.
Wzorowany jest na wybudowanym rok wcześniej (1913) berlińskim Deutsches Stadion (inaczej Grunewald-Stadion; na jego miejscu zbudowano w 1934 r. stadion olimpijski). Znany jest jako Ostmarkstadion (Stadion Wschodniomarchijski) i w ówczesnych Niemczech uważany był za znaczący obiekt sportowy. Zlokalizowany jest na terenach rekreacyjnych, u stóp nieistniejącej już Wieży Kleista w Dammvorstadt (dosłownie przedmieście na wale), dawnej prawobrzeżnej dzielnicy Frankfurtu nad Odrą.
Budowano go etapami, kolejno oddając do użytku poszczególne obiekty. Mecze piłkarskie rozgrywano na przykład już w 1922 r. Na bocznych boiskach zorganizowano w 1934 r. targi rolniczo-handlowe OGELA (Ostmarkschau für Gewerbe und Landwirtschaft), które ściągnęły tu ponad 100 tys. gości. Z całą pewnością funkcjonowały już wówczas tory regatowe, ponieważ niemieckie źródła wspominają o „paradach, sztucznych ogniach i regatach wioślarskich”. W 1926 r. otwarto istniejące do dziś baseny, a na przełomie 1927 i 28 r. – już po oficjalnym otwarciu – tor kolarski (płaski) i tzw. infrastrukturę lekkoatletyczną. W 1935 r. dobudowano jeszcze salę konferencyjną i recepcję.
Tak piękny i zbudowany z rozmachem obiekt mógł służyć w czasach nazizmu do organizowania wieców czy imprez paramilitarnych, ale oprócz kilku starych zdjęć sugerujących takie wykorzystanie, innych dowodów (na razie) brak. Bardzo ważna impreza odbyła się na Stadionie Wschodniomarchijskim w 1930 r. Były to Brandenburskie Zawody Gimnastyczne (Brandenburgisches Kreisturnfest) – lekkoatletyczne święto powiatów Brandenburgii, które również zgromadziło tysiące uczestników i jeszcze więcej widzów.
Stugębna plotka głosi, że podczas Igrzysk Olimpijskich w Berlinie (1936) na Ostmarkstadion przeprowadzono kilka konkurencji olimpijskich. Wprawdzie nic takiego nie miało miejsca, a przynajmniej nie udało się – jak dotąd – odnaleźć informacji potwierdzających te fakty. Mimo wszystko przyjęło się nazywać słubicki stadion Stadionem Olimpijskim. Może z racji „olimpijskich” wymiarów basenu (50x25x2)?...
Obiekty niespecjalnie ucierpiały w czasie wojny. Po jej zakończeniu znalazły się po polskiej stronie Odry. Frankfurcka dzielnica Dammvorstadt otrzymała nazwę Słubice. Kompleks sportowy należy dziś do SOSiR-u (Słubickiego Ośrodka Sportu i Rekreacji). W 2003 r. stadion przeszedł gruntowny remont, a w 2009 przeprowadzono renowację jednego z boisk treningowych.
Nie udało się natomiast przetrwać tzw. wiaduktowi OGELA. Była to bardzo charakterystyczna kładka łącząca ponad drogą główne obiekty Stadionu Wschodniomarchijskiego z polami, na których odbywały się słynne targi wystawiennicze. Zaniedbywana przez lata, zagrażała podobno bezpieczeństwu, jednak bardziej prawdopodobną przyczyną rozbiórki (zamiast remontu) był fakt, że uniemożliwiała wysokim autobusom dojazd do Hotelu Sportowego. Szkopuł tylko w tym, że do hotelu dojechać można było także z innej strony…
Kładkę wyburzono w 2011 r., umieszczając jednocześnie na zachowanym filarze tablicę informującą, że w tym miejscu znajdował się: ”Historyczny wiadukt przy ul. Sportowej w Słubicach. Powstał w celu połączenia głównego kompleksu Stadionu Wschodniomarchijskiego z tzw. polami OGELA. Uroczyste otwarcie nastąpiło w czerwcu 1922”. Niestety, tablica zawiera błąd datowania – tak naprawdę kładkę wybudowano dwa lata później.
Przy okazji pobytu w Słubicach warto przyjechać na ul. Sportową (wjazd tuż za targowiskiem). Stadion podlega opiece konserwatora zabytków. Naprawdę robi wrażenie – nie przypomina współczesnych obiektów sportowych, tylko amfiteatr. Jego korona jest oryginalna.