Świątynię w stylu neogotyckim wzniesiono w latach 1866-1869 według projektu Augusta Stülera dla gminy ewangelicko-augsburskiej. Fundatorem był Fryderyk Wilhelm IV, który na ten cel przeznaczył sumę ponad 56 tysięcy talarów.
Początkowo kościół nosił wezwanie św. Pawła, jednak po przejęciu go w 1945 przez katolików zmieniono wezwanie na obecne (św. Paweł był już patronem bazyliki archikatedralnej). W 1950 abp Walenty Dymek erygował tu nową parafię.
W czasie wojny kościół ucierpiał, a jego renowacja zakończyła się dopiero w 1964 roku. Z zewnątrz najbardziej charakterystycznym elementem jest wznosząca się na 70 m wieża (krzyż na jej szczycie ma 2,6 m wysokości). W neogotyckim portalu znajduje się tondo z przedstawieniem głowy Chrystusa, a powyżej rozeta. Wnętrze świątyni jest trójnawowe, przykryte sklepieniem gwiaździstym w nawie głównej i sklepieniem krzyżowym w nawach bocznych.
Z pierwotnego wystroju pozostały jedynie skrócone empory, chrzcielnica wykonana pomiędzy 1867 a 1869 oraz prospekt organowy z 1912 roku. Witraże w prezbiterium pochodzą z 1959 roku, a ich autorem jest Józef Oźmin. Te znajdujące się w prezbiterium przedstawiają Adorację Dzieciątka Jezus, Zdjęcie z Krzyża i Wniebowstąpienie. W prezbiterium można zobaczyć rzeźbę przedstawiającą Pasję - dłuta Lecha Czuby. W lewym ołtarzu bocznym znajduje się przedstawienie Niepokalanego Serca Najświętszej Marii Panny, zaś po prawej Miłosierdzia Bożego. Po bokach od ołtarzy umieszczono obrazy Matki Boskiej Nieustającej Pomocy i Św. Tadeusza Judy.
Obok kościoła leży głaz z inskrypcją: "Jeśli ludzie zamilkną, kamienie wołać będą”, poświęcony Piotrowi Majchrzakowi, który 11 marca 1982, w wieku 19 lat, został pobity przez ZOMO. Zmarł 18 marca. Przy kościele przed dawną pastorówką (dziś domem parafialnym), zbudowaną w latach 1886-1887, stoi odsłonięty w 2000 roku pomnik Jezusa Chrystusa autorstwa Eugeniusza Olechowskiego upamiętniający dwa tysiące lat chrześcijaństwa.