Jest to jednonawowy kościół z wieżą przylegającą do północno-zachodniego narożnika oraz renesansową kruchtą wysuniętą przed północną elewację. Z zewnątrz budowla pokryta jest jednolitym tynkiem, a o jej gotyckim pochodzeniu świadczą jedynie masywne szkarpy. W kruchcie znajduje się renesansowy portal z około 1600 roku.
Wnętrze przykrywa trójprzęsłowe sklepienie krzyżowo-żebrowe. Pokrywa je 12 scen namalowanych około 1750 roku. Ukazują one między innymi: Przemienienie na górze Tabor (wschodnie pole przęsła nad ołtarzem), Św. Jana Kapistrana na czele krucjaty (południowe pole przęsła środkowego) oraz Kazanie św. Franciszka do ptaków (zachodnie pole przęsła na emporą).
Na południowej ścianie widać dwa wielkie malowidła. Każde z nich przedstawia dwie różne sceny płynnie przechodzące w siebie. Malowidło wschodnie ukazuje Uzdrowienie epileptyka a powyżej Przemienienie na górze Tabor, zaś zachodnie św. Ludwikę de Marillac wysyłającą do Polski pierwszą grupę sióstr miłosierdzia, zaś powyżej św. Wincentego á Paulo. Pierwsze z malowideł jest dziełem Bolesława Łaszczyńskiego, zaś drugie Wacława Taranczewskiego z 1946.
Na zachodniej ścianie znajduje się empora muzyczna wsparta na dwóch filarach. Pierwotnie był to chór klasztorny, jednak około 1900 roku umieszczono tam organy. Balustradę empory zdobią wizerunki św. Cecylii w towarzystwie grających aniołów.
Większość wyposażenia kościoła utrzymana jest w stylu neogotyckim i powstała około 1900 roku. Środkową część ołtarza zajmuje, sprowadzona z Rzymu, figura Salvator Mundi. Jest to polichromowana, drewniana rzeźba w stylu renesansowym, powstała w połowie XVI wieku. Srebrna aureola na głowie Chrystusa powstała w XVII wieku, zaś w 1728 dodano srebrną, wysadzaną szlachetnymi kamieniami sukienkę. W częściach bocznych ołtarza stoją figury Matki Bożej i św. Józefa, w zwieńczeniu figura Michała Archanioła.
W wyposażeniu świątyni zwracają uwagę również: neoklasycystyczna chrzcielnica, neogotycka zdobiona ława oraz płaskorzeźba Chrystus wśród chorych i ubogich nad wejściem z kruchty.