Przechodząc ulicą Jana Henryka Dąbrowskiego w Poznaniu, tuż za Rynkiem Jeżyckim natkniemy się na czarny, drewniany krzyż. Interesująca jest jego historia do czasu pojawienia się w tym miejscu. Krucfiks ten popularnie określano nazwą Złoty Krzyż chwaliszewski, od złoconej postaci ukrzyżowanego Chrystusa.
Historia krzyża z Jeżyc zaczyna się w 1876 r. Jesienią tego roku na środku mostu chwaliszewskiego, wówczas drewnianego zamocowano drewniany krucyfiks. Nie postał tu zbyt długo, gdyż już w 1877 r. władze pruskie postanowiły drewnianą przeprawę przez Wartę zastąpić mostem o metalowej konstrukcji. Krzyż zdemontowano i przeniesiono wówczas na Jeżyce. Przy moście chwaliszewskim w 1880 r. ustawiono nowy, metalowy krzyż wykonany w zakładach Cegielskiego. Stary krucyfiks odnowiony przez mieszkańców Jeżyc W. Magera i A. Radomskiego ustawiono w 1878 r. przy ulicy Kościelnej 11. Po pewnym czasie krzyż przejął Antoni Nowak, który przeniósł go na leżącą u zbiegu ulic Kościelnej i J.H. Dąbrowskiego swoją posesję.
Na początku XX wieku nastąpiła regulacja ulicy J.H. Dąbrowskiego noszącej wtedy nazwę Grosse Berlinerstrasse. W jej wyniku musiano przenieść Złoty Krzyż na posesję o numerze 58 należącą do Antoniego Czajki, gdzie stał do II wojny światowej. W czasie okupacji hitlerowcy bezwzględnie niszczyli polskie pomniki i symbole religijne. Taki los spotkał również Złoty Krzyż z Jeżyc. Po wyzwoleniu parafianie sfinansowali wykonanie dokładnej repliki krucyfiksu, który powrócił na miejsce sprzed wojny. W latach 80-tych XX w. miała miejsce ostatnia jego przeprowadzka. Ustawiono go na gruncie należącym do parafii Najświętszego Serca Jezusa. Złoty Krzyż został w ostatnich latach poddany renowacji.