Tablica wmurowana jest w fasadę głównego gmachu szkoły od strony ulicy Małachowskiego. Jej treść jest następująca: „Przeszłym w hołdzie. Żyjącym i Przyszłym dla pamięci w 800-lecie Szkoły Płockiej, obecnego Liceum Ogólnokształcącego im. marszałka Stanisława Małachowskiego”. Powyżej umieszczono słowa Jana Długosza, zaś poniżej informację: „Tablicę tę ufundowało społeczeństwo miasta Płocka. 7 czerwca 1980 roku”.
Najsłynniejsza płocka szkoła znajduje się na terenie objętym ulicami: Piekarską, Teatralną i Małachowskiego. Jest to najstarsza z istniejących w Polsce szkół średnich, która swym początkiem sięga 1180 r., kiedy to Bolesław IV Kędzierzawy ufundował w Płocku Kolegiatę pw. św. Michała Archanioła, przy której założona została szkoła. Najpierw uczyli w niej Benedyktyni, a później Kanonicy Regularni. W 1611 r. została przejęta przez Jezuitów i straciła status Szkoły Kolegiackiej. W 1773 r. zakon Jezuitów został (za głoszone herezje) skasowany przez ówczesnego Ojca Świętego, a zabudowania kolegiackie wraz z biblioteką przejęła Komisja Edukacji Narodowej, która umieściła tu Szkołę Podwydziałową podlegającą Uniwersytetowi Jagiellońskiemu.
W latach 1776-77 nastąpiła rozbudowa oraz klasycystyczna przebudowa kompleksu budynków wg projektu Stanisława Zawadzkiego.
Po II rozbiorze, kiedy to Płock dostał się w ręce pruskie, utworzono tu Gimnazjum Akademickie i rozpoczął się proces germanizacji. W okresie Księstwa Warszawskiego (1806-15) była ona Szkołą Departamentową. W latach 1815-36 nosiła nazwę Szkoły Wojewódzkiej Płockiej. Od 1837 do 1915 r. szkoła istniała jako rosyjskie Gimnazjum Gubernialne.
We wrześniu 1921 r. dokonano upaństwowienia, nadając jej imię marszałka Stanisława Małachowskiego. Po latach okupacji II wojny światowej otwarcie nastąpiło 18 lutego 1945 r. Z zapisanych wówczas 900 uczniów w wieku 12-25 lat utworzono 24 klasy. Od września 1948 r. jest to Liceum im. marszałka Stanisława Małachowskiego.