Kościół farny w Poznaniu, czyli bazylika kolegiacka Matki Boskiej Nieustającej Pomocy i św. Marii Magdaleny do początków XIX w. posiadała swój cmentarz przy ulicy Wszystkich Świętych. W 1804 r. pruskie władze miasta prowadząc regulację terenów wokół Starego Miasta, podjęły decyzję o likwidacji nekropolii i stojącego na nim kościoła Wszystkich Świętych. Parafii zaproponowano przeniesienie cmentarza w inne miejsce miasta. Jej proboszcz Marcin Hantusch podjął starania o zatwierdzenie terenu dominikanów na Wzgórzu św. Wojciecha. Po uzyskaniu zgody władz pierwsze pochówki zaczęły się na nowej nekropolii około 1808 r.
Najstarszy zachowany dziś nagrobek pochodzi z 1813 r. i stoi na mogile Moniki ze Szczanieckich Zakrzewskiej. W 1829 r. teren cmentarza został ogrodzony. W 1836 r. po wymianie z miastem części gruntów kształt nekropolii uległ ostatecznej regulacji. Ze względu na ograniczenia terenu cmentarz zapełnił się w końcu XIX w. Sporadycznie w okresach późniejszych odbywały się tutaj pogrzeby zmarłych z rodzin posiadających grobowce. Po zakończeniu pochówków w pierwszym ćwierćwieczu XX w. cmentarz nazywany starofarnym zaczął niszczeć. Jego teren zaczęła zarastać niekontrolowana roślinność, a nagrobki rozsypywać się.
W latach trzydziestych XX w. rozpoczęto w Poznaniu poszukiwać miejsc spoczynku osób zasłużonych dla miasta oraz Wielkopolski. Na cmentarzu na Wzgórzu św. Wojciecha zlokalizowano 24 groby takich osób. W 1936 r. opiekę nad nimi i nekropolią objął Wydział Kultury i Sztuki Zarządu Miejskiego. Do wybuchu wojny prowadzono prace porządkowe przerwane w czasie okupacji. Powrócono do nich w drugiej połowie XX w.
Dziś jest to miejsce spoczynku wybitnych Wielkopolan, a nekropolia nazywana jest Cmentarzem Zasłużonych Wielkopolan. Cmentarz został uporządkowany, natomiast sukcesywnie prowadzone są prace renowacyjne nagrobków.