Nasilająca się na przełomie XIX i XX stulecia polityka germanizacyjna władz pruskich stała się zarzewiem strajków szkolnych, które wybuchły w Wielkopolsce na początku XX w. W wielu miejscowościach dzieci odmówiły nauki w języku niemieckim, co spotkało się z represjami pruskich władz oświatowych. Efektem fali strajków szkolnych, które przetoczyły się przez wielkopolskie miejscowości, było złagodzenie polityki germanizacyjnej zaborcy.
W Wągrowcu próba wprowadzenia nauki tylko w języku niemieckim spotkała się ze sprzeciwem dzieci z polskich rodzin. Wspierane przez rodziców odmawiały rozmów w tym języku oraz nie uczestniczyły w zajęciach szkolnych. Strajk w szkole wągrowieckiej rozpoczął się 22 października 1906 r. od wręczenia dyrektorowi szkoły deklaracji odmawiających nauki w języku niemieckim. Do protestu przystąpiło 293 uczniów. W ramach represji poddano ich aresztowi trwającemu dziennie do siedmiu godzin. Strajk trwał do 12 lutego 1907 r.
W 1936 r. w trzydziestą rocznicę wybuchu strajku szkolnego na budynku szkolnym przy ulicy Kolejowej odsłonięto tablicę upamiętniającą dzieci biorące udział w proteście. Na początku okupacji Niemcy zniszczyli pamiątkę. Tablicę z inskrypcją: „Dzieciom wągrowieckim, które w latach 1906-7 walczyły o polską mowę w tutejszej szkole” odtworzono i odsłonięto ponownie w 1989 r.