Zespół stawów powyrobiskowych, zlokalizowanych w dolinie Strumienia Junikowskiego w południowej części Poznania, w dawnych osadach związanych z cegielniami - Świerczewie, Fabianowie i Rudniczym.
Przemysłowa kariera tego miejsca rozpoczęła się już w latach 30. XIX w. , kiedy powstała pierwsza cegielnia. Później, w związku z budową cytadeli i pierścienia otaczających Poznań fortyfikacji wyraźnie zwiększyło się zapotrzebowanie na surowiec budowlany i kolejne cegielnie zaczęły wyrastać jak grzyby po deszczu. Z czasem pojawiła się także kaflarnia i huta miedzi. Ta ostatnia wprawdzie funkcjonowała raptem przez rok (1920-21) ale szybko powstało przy niej niewielkie robotnicze osiedle. Dlaczego działała tak krótko? Bo produkcję oparto na łuskach pocisków z licznych powojennych pobojowisk. Kiedy zabrakło surowca, huta zbankrutowała, a jej dyrektor popełnił samobójstwo.
Ostatnie cegielnie dotrwały do lat 70. XX w. Po okresie prosperity pozostał teren dosłownie upstrzony powyrobiskowymi stawami, gdzieniegdzie ruiny cegielni, sterczący komin i nazwy ulic nawiązujące do przeszłości: Cegielna, Ceramiczna, Gliniana, Kopanina, Ceglana, Glinianki, Wykopy, Stara Cegielnia… Pozostała też lokalna nazwa Szachty, wywodząca się od gwarowego słowa „szachtować” (wykopać, pogłębiać – z niemieckiego „schachten”). Opuszczony obszar sam się zrekultywował, stał się oazą zieleni w dużym mieście, siedliskiem ptaków, gadów i płazów. Przez pewien czas był użytkiem ekologicznym. Dziś znajduje się tu około 40 glinianek mających od 0,2 do 12 ha powierzchni.
W XXI w. mieszkańcy osiedli Świerczewo i Fabianowo-Kotowo oraz miasta Lubonia podjęli próby zagospodarowania Szacht do celów rekreacyjnych. Plonem realizacji kilku projektów obywatelskich są alejki spacerowe z ławkami i koszami na śmieci, ścieżki z tablicami edukacyjnymi, pomosty i oddana w grudniu 2018 r. trójkątna wieża widokowa . Na jednym z większych stawów funkcjonuje komercyjne łowisko wędkarskie.