Pierwszy odnotowany kościół w niewielkiej miejscowości Suszec istniał w 1326 roku i był, jak większość w tym czasie, konstrukcji drewnianej. Po dwustu latach w miejscu poprzedniego postawiono również drewniany, a w nim według przekazów znajdował się ołtarz główny datowany na rok 1693, poświęcony św. Stanisławowi, ale już w 1703 postanowiono umieścić w nim obrazy Apostołów Jakuba i Filipa. Prawy ołtarz poświęcony był Matce Bożej, a lewy św. Barbarze. Na wieży od czasu do czasu rozbrzmiewały dwa dzwony poświęcone św. Stanisławowi i św. Janowi Nepomucenowi. Oba były wykonane ze spiżu.
Niewątpliwie kościół ten zachowałby się do czasów obecnych, gdyby nie pożar z dnia 22.05.1770 roku, który pochłonął całą świątynię wraz z wyposażeniem. W miejscu spalonego ówczesny ksiądz proboszcz postawił za własne pieniądze drewniany barak, który przez jakieś 30 lat służył mieszkańcom miejscowości i okolic jako (przypuszczalnie) z założenia tymczasowy kościół.
W 1804 roku wybudowano nowy kościół, jednak „źródła” nie podają, jakiej konstrukcji, ale załóżmy, że już był murowany. Ołtarz główny poświęcono św. Stanisławowi, a w 1884 roku dostawiono trzy ołtarze poświęcone Najświętszej Marii Pannie, św. Janowi Nepomucenowi i św. Antoniemu z Padwy. I nowy kościół... także spłonął - miało to miejsce w 1895 roku. Postanowiono go jednak odbudować, stąd założyłem, że powstanie świątyni przypada na lata 1895-98, bo wówczas trwała jego odbudowa. W 1913 roku nastąpiła konsekracja świątyni. W czasie II wojny światowej, w lutym 1945 roku, zniszczeniu uległa wieża, którą odbudowano w 1947 roku.
Dziś jest to kościół murowany z cegły pełnej, klinkierowej, jednonawowy, w tzw. neostylu, na planie krzyża, z widoczną z tyłu absydą i dwoma dodatkowymi pomieszczeniami po bokach absydy. Nawa główna i transept przekryte są dwupołaciowymi dachami pokrytymi czerwoną dachówką ceramiczną. Na skrzyżowaniu kalenic widoczna jest wieżyczka na sygnaturkę. W elewacjach bocznych uwagę przyciągają m.in. ściany szczytowe ze skromnymi zdobieniami w postaci bruzd, lecz nie są one typowe dla ewentualnych figur świętych. Zwieńczone są sterczynami na górze i po bokach, które przypominają wieżyczki, przekryte są dwupołaciowym daszkiem. Otwory okienne zakończone są ostrymi łukami, co może nawiązywać do epoki gotyku, a w nich umieszczono okna z witrażami. W nawiązaniu do wspomnianej epoki zastosowano przypory - lekko wystające z elewacji ścian bocznych.