W miejscu obecnie zajmowanym przez Wyższe Seminarium Duchowne w roku 1846 otwarty został szpital powiatowy. Łódzki burmistrz Karol Tangermann, w roku 1838 wystąpił do władz rządowych z projektem budowy szpitala w Łodzi. Projekt autorstwa Henryka Marconiego, realizowano w latach 1842 - 1845. Położony w zachodniej części dawnego Rynku Fabrycznego, obecnie ulica św. Stanisława Kostki 14. Frontem zwrócony w kierunku ulicy Piotrkowskiej.
Obiekt w głównej mierze służył robotnikom i ich rodzinom, co powodowało że zawsze był przepełniony. Budową jak i wyposażeniem szpitala św. Aleksandra zajmowała się tzw. Rada Szczegółowa Opiekuńcza, powołana do życia w 1840 r. W jej skład wchodzili: L.Geyer, Karol Trenkler, ks. Józef Krieger, pastor Fryderyk Metzner, lek. August Potempa, aptekarz Bogumił Zimmermann i 3 kupców. Ordynatorami szpitala byli m.in. August Potempa, Alfred Krusche, Jan Wisłocki, Adam Barol, Gustaw Sterzel. W 1886 r. rozbudowano o dodatkowy pawilon, który pomieścił 42 łóżka.
Szpital swoją funkcję pełnił przez 75 lat, do czasu przekazania czynnikom kościelnym w roku 1921. W związku z tym nastąpiła gruntowna przebudowa m.in. dobudowano jedno piętro. Obecnie jak wspomniano na wstępie, siedziba Wyższego Seminarium Duchownego.