Budynek sakralny znajdujący się w centrum wsi Kryry należałoby właściwie zaliczyć do kaplicy. I słusznym stwierdzeniem będzie, iż jest to kaplica tych, którzy przejeżdżają przez wieś. Gdyby tak zagłębić się w historię kryrskiego kościoła - bo jest to wbrew pozorom kościół - musimy cofnąć się do roku 1840.
W lipcu 1840 roku, a więc w czasach, kiedy jeszcze były wznoszone budynki sakralne, w tym kapliczki (dziś) przydrożne, w stylu klasycystycznym, czy późnoklasycystycznym-mieszkańcy wystąpili do ówczesnego księcia pszczyńskiego o zezwolenie na budowę kaplicy. Książę pszczyński wysłuchał mieszkańców i w styczniu 1841 roku wydał pozwolenie na budowę kaplicy, którą ukończono ok. roku 1843 wraz z poświęceniem jej w dniu 15.07.1843 roku.
Wówczas była to budowla bez transeptu i prezbiterium ale murowana, z trójprzęsłowym wnętrzem przykrytym sklepieniem żaglastym, opartym na gurtach. Początkowo odprawiano w niej cztery msze święte rocznie: w drugie święto Bożego Narodzenia, Wielkanoc, Zielone Świątki i w odpust św. Karola Boromeusza. W 1927 roku mieszkańcy wsi wystąpili ponownie z wnioskiem do ówczesnych władz administracyjnych lub książęcych ( źródła milczą na ten temat ) ale tym razem o poszerzenie kaplicy. W 1928 roku do korpusu kaplicy dobudowano transept i prezbiterium, co dało częściową zmianę wyglądu bryły “z kaplicy na kościół”.
Od roku 1940 odbywają się tu regularne msze święte. W 1990 roku, ówczesny biskup katowicki potwierdził dekretem, iż wieś Kryry ma swoją własną parafię, która została erygowana z parafii w Suszcu i od tej pory stała się samodzielną jednostką parafialną. W 1998 roku, obok dzisiejszego kościoła ale za jego ogrodzeniem, postawiono dzwonnicę. Dzisiejszy kościół pw. Św. Karola Boromeusza w Kryrach to budowla murowana, być może jeszcze z kamienia, bądź już z cegły pełnej.
Elewacja frontowa kościoła właściwie jest podobna do niejednej kapliczki, bądź kaplicy (budowli o nieco większej bryle) budowanej głównie w okolicach i datowanych według znawców historii regionu - nakoniec XVIII lub w początkach XIX wieku... Otwór drzwiowy zakończony jest tzw. łukiem koszowym lub do niego zbliżonym, w nim osadzono dwuskrzydłowe, pełne drzwi drewniane. Boki, po lewej i prawej stronie są lekko zaakcentowane pilastrami, podobnie jak w elewacjach bocznych korpusu głównego świątyni i absydy. Nad otworem drzwiowym widoczne są 3 bruzdy, w których: w centralnej, a zrazem najwyższej umieszczono krzyż z Ukrzyżowanym.
Nad Ukrzyżowanym Chrystusem wisi mała latarenka. Nad bruzdami rozciąga się gzyms opaskowy oddzielający część dachową od pozostałej. Na kalenicy, nad korpusem budowli osadzono wieżyczkę na rzucie wieloboku, zwieńczoną cebulastym daszkiem. Ściana szczytowa nie jest zdobiona, oprócz żłobionej opaski pod okapem połaci dachowych. Budowla przekryta jest dachem dwupołaciowym pokrytym dachówką ceramiczną typu karpiówka w części korpusu, jak i transeptu, a na kalenicy prezbiterium, transeptu i korpusu głównego osadzono wieżyczkę na sygnaturkę, przekrytą daszkiem wieżowym zdobionym jakby “trójkątnymi powiekami”...
Elewacje boczne w transepcie posiadają po dwa “zaślepione” okna, podobnie jak w części głównej, ale tu zdobione witrażami. Absyda jest wybudowana na rzucie wieloboku. Dobudowane są do niej dwa nisko murowane budynki pełniące rolę sakralną lub pomocniczą. Budowla jest otynkowana, a także pomalowana na biało.