Nowogród Bobrzański należy do najstarszych miast dolnośląskich. O osadzie z kasztelańskim grodem wspomina już w 1202 r. w swoich dokumentach książę Henryk Brodaty. W 1217 r. z Flandrii książę Henryk sprowadził do osady nad Bobrem zakonników, kanoników regularnych św. Augustyna. Augustianie zbudowali swoją siedzibę w zakolu rzeki, u podnóża wysokiej skarpy, na której znajdował się gród kasztelana. Tutaj też wznieśli swoją świątynię. Przez 24 lata XIII w. (1260-1284) istniało w Nowogrodzie Bobrzańskim niezależne opactwo augustianów, które zostało przeniesione przez księcia szprotawskiego Przemka do Żagania. W Nowogrodzie pozostała prepozytura, czyli probostwo obsługiwane przez zakonników.
Zabudowania zakonne wraz z kościołem na przestrzeni wieków były poddawane przebudowom. Dzisiejszą formę nadano im w XVII-XIX w. Niewątpliwie najważniejszym obiektem poaugustiańskiego zespołu jest kościół Wniebowzięcia NMP z elementami pochodzącymi z XIII w. Warto jednak zwrócić uwagę na stojący obok budynek plebanii.
Obiekt ten wzniesiono na miejscu wcześniejszego w latach 1697-1699, w czasie przebudowy kościoła zleconej przez opata żagańskiego Andreasa Adalberta Thiela. Budynek reprezentuje barokową architekturę. Liczący dwie kondygnacje nakryty został czterospadowym dachem. We wnętrzach zachowały się sklepienia i sztukaterie. Odrestaurowany w ostatnich latach zabytek jest doskonałym przykładem budownictwa ery baroku.
Plebania parafii Wniebowzięcia NMP wpisana jest do rejestru zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa pod pozycją 595121 (decyzje nr 107 z 16.07.1958 r. i 521 z 30.05.1963 r.).