Lapidarium (od łacińskiego lapidarus – kamienny) to miejsce, w którym zgromadzono różne kamienne elementy. Mogą nimi być fragmenty starych nagrobków, rzeźb lub elementów architektonicznych ale też naturalne głazy. Lapidaria urządzić można w pomieszczeniach zamkniętych lub na wolnej powierzchni zewnętrznej i taką właśnie ekspozycję pod gołym niebem zorganizowano obok budynku poznańskiego Instytutu Geologii UAM (ul. Dzięgielowa 27).
Jak przystało na sąsiedztwo uczelni o takim profilu, w lapidarium obejrzeć można przykłady wykorzystania kamieni w budownictwie, rzeźbie i architekturze. Są tu fragmenty rzeźb i starych nagrobków, sporo elementów architektonicznych pochodzących z poznańskiej Katedry sprzed jej regotyzacji przeprowadzonej w latach 1947-55. Są przykłady najróżniejszych kostek brukowych i krawężników (w tym krawężników rynsztokowych). Jest kamienny fragment cokołu z ogrodzenia Zamku Cesarskiego oraz znicz sprzed dawnego pomnika Powstańców Wielkopolskich (podczas renowacji obiektu zdecydowano o zmianie wyglądu monumentu). Nie brakuje kamiennych odbojników a nawet płaskich tafli ozdobnych granitów w najróżniejszych barwach. Duże wrażenie robią wyjątkowo grube słupy bazaltowe i olbrzymie naturalne głazy polodowcowe (stutonowy i ponad 20-tonowy) oraz fragmenty pni czarnych dębów znalezionych w pobliżu narożnika ulic Garbary i Małe garbary. Ich wiek szacowany jest na ~ 2.700 lat.
Zbiory zostały posegregowane na cztery kategorie: kamień w architekturze i rzeźbie, kamień w drogownictwie, kamień w przyrodzie i kamień użytkowy. Wszystkie eksponaty opatrzono tabliczkami z informacją co przedstawiają i gdzie znajdowały się pierwotnie. Teren jest ogólnodostępny ale wieczorami warto uważać podczas spacerów ulicą Dzięgielową, przy której rozłożyły się budynki Wydziału Nauk Geograficznych i Geologicznych UAM – można się tan natknąć na dziki.