Za kościołem pw. Św. Jana Chrzciciela (po prawej stronie) i starym cmentarzu parafialnym (po lewej stronie) stoi kamienica, być może przed II wojną światową będąca jedną z części pierzei budynków, a dziś po tamtych nie ma śladu, w wyniku działań wojennych prowadzonych wiosną 1945 roku.
Została wybudowana z cegły pełnej, klinkierowej, nieotynkowana, w stylu eklektycznym, z elementami secesji, w latach 1890-1900, a przekryta jest dachem tzw. półmansardowym, z lukarnami, zwieńczonymi półkolistymi, małymi ściankami szczytowymi, zdobionymi muszlami. Posiada trzy kondygnacje, z podpiwniczeniem i być może, użytkowym poddaszem do celów również mieszkaniowych, co druga i trzecia kondygnacja. W dolnej kondygnacji mieści się jeden z warsztatów rzemieślniczych, w pozastałych lokale mieszkalne.
Otwory okienne drugiej kondygnacji zakończone są podobnie, jak lukarny w dachu, lecz odpowiedniej szerokości półkolistymi ściankami szczytowymi. W trzeciej kondygnacji otwory okienne zakończone są na przemiennie prostymi płycinami w części nadproża, zaś środkowe ozdobiono motywami roślinnymi. To zastosowano w lewym skrzydle budynku, zaś w prawym, od strony bocznej elewacji plebani, niemal wszystkie otwory okienne są zdobione w trzeciej kondygnacji, podobnymi motywami. Elewacje są podzielone żłobionymi pilastrami, po dwa w obu skrzydłach budynku, w jego rogach i w narożu. Osadzone są na podstawach, a zwieńczono je głowicami nawiązującymi do epoki starożytnej. Pod okapem, budowlę okala gzyms wieńczący, ze zdobionymi, podtrzymującymi okap “konsolkami”.