Historia żydowskiej społeczności w Mińsku Mazowieckim ma swój początek w drugiej połowie XVIII wieku. Wcześniej, w związku z zakazem osiedlania się na Mazowszu, w mieście być może mieszkały pojedyncze osoby tej narodowości. Zniesienie w 1768 r. zakazu spowodowało szybki napływ Żydów do Mińska. Zajęli się głównie handlem i drobnym rzemiosłem. Tworzyli głównie mniej zamożną grupę drobnomieszczańską. Na terenie miasta posiadali synagogę, kilka domów modlitwy i dwa cmentarze.
W dwudziestoleciu międzywojennym udział ludności żydowskiej w ogóle mieszkańców Mińska wynosił 40 %. Istnieniu żydowskiej społeczności kres położył wybuch II wojny światowej i okres okupacji. Od początku okupacji Niemcy rozpoczęli realizować antyżydowską politykę nazistowskich władz. W grudniu powołali w Mińsku radę żydowską tzw. Judenrat oraz policję. Rozpoczęli również wysyłki wykwalifikowanych pracowników do obozów pracy.
25 października 1940 r. w części Starego Miasta utworzono getto, na terenie którego skupiono ponad 5 tysięcy osób pochodzących z Mińska i okolic oraz deportowanych tutaj z Kalisza, Pabianic, Lipna i Kałuszyna. Po niespełna dwóch latach, w sierpniu 1942 r. zapadła decyzja o jego likwidacji. 21 sierpnia zgromadzono na Rynku niemal wszystkich mieszkańców getta, aby następnego dnia wysłać ich koleją do obozu zagłady w Treblince. W czasie likwidacji getta zastrzelono około 1000 osób. Pozostałych w mieście Żydów zatrudnionych w zakładach pracujących na rzecz niemieckiej armii rozstrzelano m.in. na terenie kirkutu. Wojenną pożogę przeżyło kilkudziesięciu członków mińskiej gminy.
W 2007 r. odsłonięto pamiątkową tablicę poświęconą żydowskim mieszkańcom Mińska i ich zagłady. Stanęła na skraju Starego Rynku. Na czas rewitalizacji placu przeniesiono ją w inne miejsce. Po jej zakończeniu wróciła na pierwotne miejsce. Napis na tablicy głosi „Ku pamięci żydowskich mieszkańców Mińska Mazowieckiego. 21 sierpnia 1942 r. około 5.000 Żydów zostało wywiezionych przez Niemców do obozu zagłady w Treblince, a około 1300 osób zostało zabitych na terenie miasta. Cześć ich pamięci”.