Stare Jastrzębsko to zagubiona pośród lasów wieś położona przy drodze z Nowego Tomyśla do Zbąszynia. Miejscowość powstała w początkach XVIII wieku, jak kilka okolicznych osad. Jej mieszkańcami zostali osadnicy sprowadzeni z Niemiec nazywani Olędrami. Większość zabudowy wsi jest rozproszona, a jej centrum tworzy duży plac z kościołem.
Warto pokrótce poznać historię tej świątyni.
Już w początkowych latach po osiedleniu olędrzy ze Starego Jastrzębska zaczęli starania o zorganizowanie swojego życia religijnego. W centrum wsi zbudowali budynek pełniący funkcję szkoły i sali modlitw. Jednocześnie też myśleli o powołaniu w Starym Jastrzębsku parafii. Wcześniej jednak powstała parafia w Zbąszyniu i zbór wzniesiony tutaj w 1783 r.
W Starym Jastrzębsku pierwotny budynek z salą modlitw zastąpił w 1797 r. kościół, który do 1854 r. pozostawał filią parafii zbąszyńskiej. W 1854 r. królewskie władze zatwierdziły powstanie niezależnej parafii. Świątynia jastrzębska została przebudowana i powiększona w 1864 r. W latach 1918-1914 powstał nowy, neogotycki kościół z ceramicznej cegły. Stara budowla wykonana z nietrwałych materiałów ze względów bezpieczeństwa została rozebrana. Po II wojnie światowej świątynię przejęli katolicy, a od 1979 r. jest siedzibą samodzielnej parafii Matki Boskiej Królowej Korony Polskiej.
Poewangelicki kościół w Starym Jastrzębsku wpisano do rejestru zabytków 26.02.1996 r. decyzją Wielkopolskiego Konserwatora Zabytków nr 2574/A (identyfikator NID 653495).