Budowę pałacu w Baranowicach Śląskich datuje się na XVII wiek. Początkowo prezentował styl barokowy, o czym nawet mogą świadczyć zdobione na barokowo ściany szczytowe. Później został przekształcony - zdaniem znawców sztuki - w styl późnoklasycystyczny, który mógł uzyskać w latach 1846-47, za czasów barona Emila von Duranta, ówczesnego starosty rybnickiego, rycerza zakonu joanitów oraz pana na Baranowicach i Osinach.
Po odnowieniu, siedziba rodowa została wówczas otoczona pięknym parkiem, który stał się ulubionym miejscem przechadzek żony hrabiego, Charlotty. Zresztą park istnieje do chwili obecnej, przypuszczalnie z wieloma starymi drzewami różnych gatunków. Niewiele jednak pozostało po dawnej parkowo-pałacowej świetności, ale nie znaczy to, że pałacu będącego w obecnym stanie nie można w pełni uratować. Z parkiem zaś jest przypuszczalnie nieco lepsza sytuacja, bo tutaj można zawsze dokonać tzw. inwentaryzacji drzew, wyeliminować stare, chore, a w ich miejscu dokonać nowych nasadzeń.
Budynek pałacu jest murowany, podpiwniczony, z wysokim przyziemiem, otynkowany, przekryty dachem ogólnie dwupołaciowym w jego części głównej, jak i w pozostałych, dobudowanych w połowie XIX wieku. Pokryty został już współczesną dachówką ceramiczną. Po przebudowie we wspomnianym okresie został wzbogacony o dwa skrzydła, bo tylna część budowli może być pierwotną częścią zbudowaną w XVII wieku.
Od tylnej elewacji część środkowa przebudowanego budynku zwieńczona została ozdobną ścianą szczytową, podobnie jak część boczna, ale tutaj zakończona jest kaskadowo. Otwory okienne pierwszej i drugiej kondygnacji elewacji tylnej objęte są w obramienia i jest to najbardziej w chwili obecnej zdobiona elewacja z wszystkich widocznych. Do korpusu głównego budynku dobudowano dwa skrzydła, które w chwili obecnej wyróżniają się jedynie płytami balkonowymi a także półokrągłymi łukami wieńczącymi otwory okienne na pierwszej kondygnacji. Boczne ściany szczytowe obu skrzydeł zostały ozdobione gzymsami wieńczącymi z opaskami widocznymi jeszcze pod okapem.
Do czasu wybuchu I wojny światowej budowla była siedzibą rodową von Durantów. Po jej zakończeniu, pałac wraz z otoczeniem kupiła spółka akcyjna Giesche z Katowic, przeznaczając kompleks pałacowy z parkiem w ośrodek wczasowy dla górników. Potem pałac i jego otoczenie należał do amerykańskiej spółki Harimena. Po II wojnie światowej, w budynku znajdował się ośrodek rekreacyjno-wypoczynkowy chorzowskiej Huty “Kościuszko”. Od 1952 roku do lat 90. XX wieku funkcjonowała w nim szkoła, wówczas to pałac był utrzymany w dobrej formie.
Po przeniesieniu szkoły do nowej siedziby w latach 90. XX wieku, budynek sprzedano prywatnym inwestorom, z których pierwszy splajtował, następny o zabytek nie dbał należycie, jednak pod naciskiem konserwatora zabytków wymienił więźbę dachową, nie zmieniając jego kształtu. W roku 2008 Urząd Miasta Żory, postanowił odkupić zabytek, planując wówczas przeprowadzenie właściwego remontu i rewitalizację otaczającego go parku, jednak póki co, miasto nie otrzymało dotacji z UE, na którą liczyło, gdyż projekt odnowy zabytku został odrzucony. Szkoda, bo Żory w swej historii nawiedzane były często pożary. Ten najgorszy był chyba w roku 1945 (w okresie oblężenia miasta od stycznia do marca, łącznie z ostrzałem artyleryjskim i bombardowaniem) przez co miasto zostało zniszczone w ok. 80 %. Z tego powodu nie ma tutaj zbyt wielu zabytków, a pałac byłby nawet całkiem niezłym obiektem, przyciągającym zwiedzających...