Osadnictwo nazywane olęderskim na ziemiach polskich swoje początki miało w XVI wieku i trwało do połowy XIX stulecia. Początkowo kolonistami byli Holendrzy wywodzący się z Niderlandów i Fryzji. Protestanccy przybysze z zachodu szukali tutaj schronienia przed prześladowaniami ze strony katolickich władców swojej ojczyzny. Później mianem olędrów określano osadników innych narodowości, którzy korzystali z takich samych praw, w tym wolności osobistej.
Olędrzy podejmowali się zagospodarowania terenów leśnych i podmokłych rejonów nad rzekami. W początkach XIX wieku władający dobrami wilanowskimi Potoccy zaproponowali osadnikom niemieckim zagospodarowanie zalewowych terenów nad Wisłą. Przybysze osuszyli mokradła, na których założyli swoje osady. Wsie posiadały charakterystyczną dla olędrów luźną zabudowę. Jedną z nich była Kępa Zawadowska położona na południowy wschód od Wilanowa. W początkach XX wieku społeczność miejscowości liczyła niespełna 300 osób mieszkających w 35 domach. W 1944 r. mieszkańców Kępy Zawadowskiej ewakuowano do Niemiec. Po ich ponad stuletniej bytności pozostał dziś cmentarz przy ulicy Sytej.
Ewangelicko-augsburski cmentarz w Kępie Zawadowskiej niemieccy osadnicy założyli około 1832 r. Miał niespełna 0,8 ha powierzchni i znajdował się na sztucznie usypanym wzgórzu. Teren nekropolii otoczono ceglanym murem z kutą bramą. Ostatni pochówek odbył się tutaj w 1944 r. Po wyjeździe mieszkańców do Niemiec cmentarz popadał w zaniedbanie. Do dziś zachowało się jedynie kilka nagrobków z niemieckimi nazwiskami. Nekropolię uporządkowano z inicjatywy władz dzielnicy Wilanów.