Pierwotnie w miejscu tym stał drewniany kościół wzniesiony z fundacji Mikołaja Hieronima Sieniawskiego hetmana polnego koronnego. Nowy kościół dla zakonu dominikanów zbudowano w latach 1719 – 1749. Świątynia projektu architekta Giavanni Spazzino została wzniesiona w stylu barokowym.
Rok 1777 zapisał się tragicznie w historii kościoła. Kościół został doszczętnie strawiony przez pożar, który wybuchł w czasie pogrzebu austriackiego żołnierza. Otóż podczas salwy pożegnalnej jeden z pocisków trafił w dach świątyni co spowodowało jej pożar. Wkrótce kościół został odbudowany. Ponownie uległ zniszczeniu podczas I wojny światowej, a w 1923 roku zakończono jego remont.
Wyposażenie świątyni to przede wszystkim ołtarz główny z 1952 roku, wykonane kilka lat później ołtarze boczne oraz polichromia z 1954 r. W podziemiach świątyni mieści się rodowa krypta Czartoryskich. Obok kościoła stoi murowana dzwonnica z I połowy XVIII wieku.