W XIV wieku Skierniewice były kościelną wsią, w której oprócz dworu arcybiskupów gnieźnieńskich istniał drewniany kościół stojący w okolicach rezydencji. Wokół świątyni istniał cmentarz grzebalny. Drugi, także drewniany kościół zbudowano w 1530 r. z fundacji arcybiskupa Jana Łaskiego przy drodze do Rawy Mazowieckiej. Świątynia otrzymała wezwanie św. Rocha, której towarzyszył przytułek dla bezdomnych i chorych. Od czasu powstania kościoła na placu przy nim chowano zmarłych w przytułku.
W XVI i XVII wieku kolejni właściciele Skierniewic podejmowali próby przeniesienia głównej nekropolii z miasta na cmentarz św. Rocha. Udało się to dopiero w XVIII wieku arcybiskupowi Antoniemu Ostrowskiemu. Od tego czasu przy nowym kościele z 1720 r., który otrzymał wezwanie św. Stanisława Biskupa i Męczennika do 1914 r. spoczywali mieszkańcy miasta.
Cmentarz św. Rocha, jak do dziś nazywana jest nekropolia w czasie budowy nowych ulic został okrojony i dziś zajmuje powierzchnię około 0,6 hektara. Na jego terenie zachowało się wiele cennych nagrobków z XIX i początków XX wieku oraz historyczny drzewostan. Wśród grobów spotkać można mogiły Francuzów, Rosjan, Włochów i innych narodowości. Na cmentarzu spoczywają także wyznawcy religii ewangelickiej i prawosławnej.
Cmentarz wpisany został do rejestru zabytków decyzją nr 812 z 22.11.1991 roku.