Osiedle mieszkaniowe usytuowane na działce o powierzchni 7 ha, "zamknięte" ulicami: Bednarską, Unicką, Sanocką i Dygasińskiego to przykład dawnego, łódzkiego budownictwa w nurcie modernizmu. Stylu, który dążył do prostoty form, skupiając się na użyteczności i funkcjonalności. Osiedle to powstało w latach 1930-1932 z przeznaczeniem dla łódzkich pracowników Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Plany budowlane wykonał Jan Kukulski z Biura Projektów ZUS w Warszawie, którego kierownikiem był Józef Szanajca. Kierownikiem budowy osiedla był architekt Franciszek Karpiński, kilka obiektów zbudowało Przedsiębiorstwo Robót Inżynieryjno-Budowlanych "Paweł Holc i S-ka" z Warszawy. Współudział przy powstawaniu kolonii miał również architekt Henryk Gromski.
Pierwotnie plany "mówiły" o powstaniu 14 budynków, ostatecznie powstało ich 7. Jeden z nich posiada charakterystyczną wieżę ciśnień, dzięki której wszystkie 514 mieszkań posiadało wodę. Lokale były o powierzchni (bądź są, jeśli nie zmieniono podziału): 24 m², 28 m², 38-45 m², 52-54 m² i 85 m² (ostatni wymieniony metraż posiadał 3 pokoje z kuchnią, spiżarnią i łazienką). Budynki są trzypiętrowe, podpiwniczone z częściowo użytkowymi poddaszami. W piwnicach znajdowały się komórki na węgiel (obecnie całe osiedle jest podłączone do miejskiej infrastruktury zasilającej). Bloki oddziela duży pas zieleni, pełniący funkcję rekreacyjną.
W okresie II wojny światowej stali mieszkańcy tego na ówczesne lata nowoczesnego osiedla mieszkaniowego zostali przymusowo wysiedleni a ich miejsce zajęli lokatorzy wskazani przez okupanta.