Pierwszy kielecki ratusz stał na środku rynku. Został wzniesiony z inicjatywy biskupa Jana Konarskiego w 1. połowie XVI wieku. Był on obiektem zbudowanym na planie prostokąta, murowany, dwukondygnacyjny z wieżą od strony południowej. Przy drzwiach ratusza oraz w sieni znajdowały się wzorce wag oraz miary, strzeżone przez urzędnika pełniącego funkcję ważnika. Ratusz spłonął w czasie pożaru jaki miał miejsce 24.05.1800 r. Podczas tego pożaru spłonęła również znaczna część miasta. Obecnie zostały wyeksponowane fundamenty tego ratusza.
Kolejny obiekt został wzniesiony w 1. połowie XIX wieku. Został wzniesiony w zachodniej pierzei rynku. Powstał z przebudowy stojacych tam budynków. Fasadę obiiektu podkreślał trójosiowy, kolumnowy portyk, wsparty na parterze na trzech sklepionych arkadach. Niestnety, nowy ratusz, tak jak poprzedni, został strawiony przez pożar w 1873 r.
Po pożarze przystąpiono do budowy nowego ratusza. Został wzniesiony wg projektu, który sporządził w 1875 r. budowniczy gubernialny, architekt Franciszek Ksawery Kowalski. Architekt zlikwidował kolumnowy portyk, zastępując go trójosiowym ryzalitem, z oknami zamkniętymi łukiem i na pierwszej kondygnacji ujętymi w pilastry, a na drugiej w półkolumny. W latach 30. XX wieku, po przebudowie, budynek ratusza zajął całą zachodnią pierzeję rynku.
Obecny klasycystyczny styl ratusz zawdzięcza przebudowie obiektu w latach 50. XX wieku. Prace te wykonano wg projektu architekta Jerzego Żukowskiego. Spoglądając na bryłę ratusza, uwagę zwraca piękny ryzalit zwieńczony frontonem z centralnie umieszczonym zegarem.