Spacerując ulicą Piotrkowską warto zatrzymać się na chwilę pod jej nr 216-218. Dziś prócz jednopiętrowego budynku i fragmentu po domu rządowym raczej nic ciekawego pod tym adresem nie zobaczymy. Ale warto poznać historię tych nieruchomości w krótkim zarysie.
Pod nr 216 (w latach 1850-1891 nr hip. 585) włącznie z nr 214 i 212 znajdowała się farbiarnia oraz magazyny polskiego przemysłowca Aleksandra Skrudzińskiego. Po jego śmierci w 1897 r. zakład prowadziła jego żona Ida z synem Antonim oraz Otto Hässlerem. Po upadłości firmy, na drodze licytacji nieruchomości kupił Jakub Wojdysławski (wcześniej posiadał on już nieruchomość przy ul. Piotrkowskiej 123 – znajdującą się tam ręczną tkalnię zamknięto ok. 1895 r. , a następnie przy zbiegu ulic Gdańskiej i Zamenhofa – fabryka spaliła się w 1927 r.), który swoją karierę przemysłowca rozpoczynał od 4 ręcznych krosien przez lata działalności rozrastając do „Towarzystwa Akcyjnego Przemysłowego”.
Od 1922 r. część budynków fabrycznych dzierżawił właściciel zarobkowej wykończalni towarów wełnianych i półwełnianych Dawid Góralski. On to też kupił w 1931 r. większą część zabudowań fabrycznych po Wojdysławskim, a w 1937 r. pozostałość. W okresie II wojny światowej zakład Goralskiego z jego nazwiskiem w nazwie (Góralski prowadził zakład do 1939 r.) był pod nadzorem zarządu niemieckiego, na którego czele stał Karol Stüldt. Obecnie po fabryce Wojdysławskiego nie ma już śladu. Pozostała jedynie kamienica pod nr 212/214 i piętrowy budynek z pozostałością oficyny pod nr 216. W budynku tym prawdopodobnie mieszkał Karol Stüldt.
Pod nr 218 ( w latach 1850-1891 nr hip. 586) w 1869 r. Izaak Lotte wybudował według projektu architekta Gustawa Landau-Gutentegera dwupiętrową tkalnię tasiemek. W 1895 r. posiadał zatwierdzony projekt na budowę tkalni. Jak podają archiwa w roku 1896 Lotte odbudował spaloną piętrową przędzalnię i tkalnię. Następnymi właścicielami nieruchomości ok. 1905 r. była firma „Bracia Briggs i Karol Hemsalech” – właściciele tkalni mechanicznej. W latach 1910-1911 na w/w nieruchomości spółki, Liske Robert (właściciel farbiarni) i Reinhold Keilich (przemysłowiec) posiadali plany sporządzone przez inżyniera Józefa Marguliesa na urządzenie parowej wykończalni i farbiarni. Dziś obiekty fabryczne już nie istnieją, zachował się jedynie jeden budynek w stanie ruiny (2017 r.) i fragment budynku mieszkalnego tzw. rządowego (tak wyglądały domy rządowe , obecnie kwiaciarnia).
Warto wiedzieć:
Domy rządowe zaczęły powstawać od 1825 r. z przeznaczeniem dla osadników przemysłowych. Ich budowa była finansowana ze środków rządowych. Początkowo były to obiekty drewniane, w późniejszym okresie murowane. Były one sprzedawane lub odnajmowane za opłatą komornego.