Pałac w formie włoskiej willi, wybudowany w połowie XIX wieku przez Józefa Janasza wg projektu Henryka Marconiego (najlepszego wówczas warszawskiego architekta) w miejscu, gdzie stał drewniany dwór Toczyskich. Przebudowany w dwudziestoleciu międzywojennym. W posiadaniu Janaszów do 1939 r., po 1945 użytkowany przez miejscowy PGR, obecnie własność prywatna.
Budynek na wydłużonym planie o nieregularnej bryle. Wymurowany z cegły i otynkowany, podpiwniczony, w części wschodniej – piętrowy, w części zachodniej – parterowy, z czworoboczną, dwupiętrową wieżą–belwederem (z fran.: belvedere – miejsce z pięknym widokiem) od wschodu. W elewacji frontowej posiadający – dodany w XX w. – półowalny trójarkadowy portyk, w ogrodowej: ryzalit z tarasem i loggią. Wokół pałacu pozostałości parku krajobrazowego.