Mała warszawska skocznia narciarska „Skarpa” przy ulicy Czerniowieckiej 3 na Mokotowie istniała przez 50 lat. Jej budowę – z wykorzystaniem naturalnego ukształtowania terenu tj. skarpy wiślanej – rozpoczęto w 1955 r., zakończono w roku 1959. Zaprojektował ją architekt Jeremi Struchacki. Punkt konstrukcyjny znajdował się na 38 metrze. Wysokość wieży startowej wynosiła – 35 m, zaś całkowita jej długość – 120 m.
Prowadzone na niej zawody mogło oglądać ok. siedem tysięcy osób. Używana była jedynie w lecie ze względu na brak siatek zatrzymujących śnieg w zimie. Służyła przede wszystkim, jako obiekt treningowy, choć rozgrywano na niej także Turniej Trzech Skoczni (Warszawa – Praga – Budapeszt) – prestiżowe zawody juniorskie z lat 70-tych XX wieku.
Prawie nieużytkowaną w latach 80-tych skocznię, zamknięto w 1989 roku, po rozegraniu na niej ostatnich zawodów. W kilka lat później zdemontowano środkową część rozbiegu i zdjęto igielitowe maty. Obiekt rozebrano ostatecznie w latach 2010-11. Oficjalny rekord skoczni należał do Antoniego Łaciaka i wynosił 40,5 m. Najdłuższy skok treningowy na odległość 48 m oddał Janusz Duda.