Panowanie nad ujściem Wisły zawsze było istotnym elementem obrony Gdańska. Do pierwszych dziesięcioleci XIX w. rolę tę spełniała Twierdza Wisłoujście, a także szańce i baterie nadbrzeżne ulokowane na Westerplatte - wówczas jeszcze wyspie. Od 1845 r., gdy zamknięto dotychczasowe ujście rzeki (5 lat wcześniej powstała Wisła Śmiała, co zmieniło lokalne stosunki wodne), dotychczasowe umocnienia straciły znaczenie. Władze pruskie zdecydowały o budowie nowego fortu; plany te zrealizowano w latach 1868-1871 budując umocnienia na terenie otoczonym dziś ul. Zelwerowicza.
Po tych umocnieniach nie ma dziś śladu. Zmiany w technice wojennej spowodowały, że na północnym przedpolu fortu zlokalizowano w latach 1909-1910 baterię czterech haubic kal. 280 mm nazwaną „wiejską” (bliźniaczą, „leśną”, zbudowano po wschodniej stronie Wisły, na terenie dzisiejszego Portu Północnego). Pomiędzy stanowiskami dział rozmieszczono pięć schronów z pomieszczeniami dla załogi i magazynami. Całości dopełniał niewielki schron dowódcy z urządzeniami do komunikacji ze stanowiskami kierowania ogniem.
Zasięg baterii wynosił 11400 m, zaś kąt ostrzału – ok. 135 stopni. Pole ostrzału obejmowało więc wielki obszar zatoki od klifu redłowskiego na zachodzie niemal po ujście Wisły Śmiałej na zachodzie. Ponieważ stanowiska ogniowe dla lepszego maskowania oddalone były od linii brzegowej, każda z baterii posiadała po dwa punkty kierowania ogniem położone na wschód i zachód od nich.
Ze względu na niedostępność terenów portu zobaczyć można pozostałości punktów zachodnich, położonych w odległości ok. 3 km od baterii, przy plaży, na wysokości wejść 58 i 59 (na przedłużeniu ul. Obrońców Wybrzeża i nieco na zachód). Baterię zdemontowano po I wojnie światowej w ramach demilitaryzacji Wolnego Miasta Gdańska. Dziś po forcie nie ma żadnego śladu, schrony i fundamenty haubic baterii wiejskiej istnieją. Budynki zostały zagospodarowane przez okolicznych mieszkańców i działkowców na magazyny i garaże.