Zgierska elektrownia datuje swój początek na 1904 r. kiedy to powstał Zgierski Zakład Elektryczny "Borst i S-ka". Początkowo jako towarzystwo komandytowe. W 1909 r. miejscowi przemysłowcy powołali do życia Towarzystwo Akcyjne Elektrowni Zgierskiej z kapitałem 500 tys. rubli przy ulicy Towarowej 4. Przed wybuchem I wojny światowej następuje rozbudowa budynku elektrowni, zostają wybudowane, kotłownia, chłodnia i magazyny na węgiel. Po 1918 roku większościowy pakiet akcji elektrowni zgierskiej posiadały Łódzkie Wąskotorowe Elektryczne Koleje Dojazdowe (Ł.W.E.K.D.).
Zarząd firmy w drugiej połowie lat 20 XX w. wystąpił do Ministerstwa Robót Publicznych o koncesję na elektryfikację okręgu łódzkiego, w czym miała dopomóc pożyczka w wysokości 1 mln. zł. uzyskana w B.K.G. Początek lat 30 to przejecie elektrowni przez Łódzkie Towarzystwo Elektryczne. Po kilkuletnich zabiegach zakład zostaje przekształcony w elektrownię okręgową i uzyskuje koncesję na elektryfikację Aleksandrowa Łódzkiego.
W końcu listopada 1937 r. następuje uruchomienie linii elektrycznej z Rudy Pabianickiej do Zduńskiej Woli, której budowę przeprowadziła elektrownia zgierska. Po 1945 r. elektrownia została upaństwowiona. W latach 50 XX w. była realizowana inwestycja tzw. pierścienia łódzkiego 110 KV obejmująca budowę stacji Janów (1947 r.) Pabianice (1956 r.) Zgierz (1959/60 r.). Do stacji tych podłączono liniami 110 KV rozdzielnie w E.C.- 2, E.C.-3 i E.C.-4.
Obiekt znajduje się przy ulicy Stefani Kuropatwińskiej 12/14 w Zgierzu.
Warto na koniec wspomnieć o inżynierze Wincentym Markowiczu (1885-1930) budowniczym elektrowni w Zgierzu, Pruszkowie czy Bydgoszczy w dzielnicy Jachcice.