Położona na wzgórzu nekropolia znajduje się nieopodal cmentarza wojennego przy ul. Kochanowskiego 3. Po likwidacji tzw. cmentarzy przykościelnych z polecenia władz austriackich, w 1784 r. cmentarz przeniesiono na przedmieście Leska. Dawniej stała tu cerkiew "zamiejska" z roku 1575, która zakończyła swój żywot po drugiej wojnie światowej w 1962 roku. Zaliczano ją do najstarszych zabytków architektury drewnianej w poł.-wsch. Polsce. Na nekropolii znajdują się resztki konstrukcji betonowej, pozostałości po niedokończonej budowie cerkwi rozpoczętej przed wybuchem drugiej wojny światowej.
W końcu XVIII wieku funkcjonował w tym miejscu cmentarz wspólny dla obu obrządków, gdyż już wcześniej istniał dla grekokatolików. Cmentarz został poświęcony w 1978 r. Obok cmentarza w 2 połowie XIX w. prowadził działalność kamieniarską Robert Barański, czerpiący surowiec z tzw. "Leskiego kamienia".
W latach międzywojennych doszło do sporu na tle nadzoru nad wspólną nekropolią. Sąd grodzki w Lesku rozstrzygnął sprawę na korzyść bractwa cerkiewnego. Po 1945 roku zarząd przeszedł w ręce drugiego wyznania. W okresie PRL-u założono cmentarz komunalny, od połowy lat 80 XX w. część starą cmentarza przejęła gospodarka komunalna. Znajdują się na nim groby wielu zasłużonych dla Leska i okolic osób, choćby wymienić: Aleksandra Śliżyńskiego-wielce zasłużonego przedsiębiorcy i burmistrza miasta, ks. ludwika Palucha, proboszcza parafii Leskiej w czasie okupacji, Józefa Budziaka (1935-1989) pedagoga, historyka, autora książek o historii Leska. Znajduje się tutaj pomnik 24 żołnierzy 36 Łużyckiego Pułku Piechoty, poległych w walkach z UPA i polskim podziemiem niepodległościowym.
Warto wspomnieć o mogiłach uczestników Powstania Styczniowego, obrońcach twierdzy przemyskiej, hallerczykach oraz legionistach. Pochodzące z XIX i XX w. nagrobki znanych rodzin: Barańskich, Kollerów, Śliżyńskich czy Ochęduszków. Wstępującym na tę nekropolię można z czystym sumieniem polecić nagrobki: Zygmunta Babińskiego (zm. 1889 r.) ze złamaną kolumną, Maniusia (bezimienny) zm, 1893 r. z rzeźbą dziecka na cokole czy Marii Olędzkiej Leszczyńskiej (zm.1885 r.). Groby lotników z Bezmiechowej którzy zginęli w katastrofie w okolicach Leska.
Warto zaznaczyć iż przez dwie dekady (lata 1995-2015) społecznym kustoszem cmentarza w Lesku był pan Stanisław Maciela, wielki miłośnik historii miasta.