Pierwsza wzmianka o miejscowym plebanie pochodzi z 1320 r., jednak kościół istniał w Lubrzy już prawdopodobnie w XIII w. W XVI w. drewnianą świątynię zastąpiła murowana, ale i ona została rozebrana pod koniec XVIII w. W 1776 r. wybudowano w tym miejscu barokowy kościół z cechami neoromańskimi, który poświęcono pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela. W czasie II wojny został on poważnie uszkodzony, w związku z czym parafia przeniosła się do ocalałego zboru ewangelickiego. Zrujnowana budowla stała jeszcze w latach 60. XX w. Nie zdecydowano się na jej odbudowę.
Od XVI w. kościół ten był otoczony cmentarzem i chociaż świątyni już nie ma, nekropolia – mimo, że nie jest użytkowana – trwa nadal. Wprawdzie większość starych grobów została po wojnie zdewastowana, inne ustąpiły miejsca pochówkom nowo przybyłych mieszkańców, nadal jednak odnaleźć tu można kilka przedwojennych perełek sztuki sepulkralnej. W jednej z wydzielonych metalowym płotkiem kwater pochowano ostatniego niemieckiego proboszcza zastrzelonego w kościele przez czerwonoarmistów.
Uwagę zwraca też barokowa rzeźba Matki Bożej. Zarówno figurę jak i cokół pomalowano barwami o bardzo wyrazistych odcieniach wobec czego rzuca się w oczy natychmiast po przekroczeniu bramy cmentarza. Nekropolia znajduje się pomiędzy ulicami Świebodzińską i 3 Maja. Otoczona jest ceglanym, częściowo otynkowanym dziewiętnastowiecznym murem z dwoma furtami wejściowymi. Wśród cmentarnego starodrzewu są okazałe tuje, kasztanowce, lipy, jesiony i klony.