Dom przy ul. Zduńskiej 41 został wybudowany pomiędzy 1827 a 1835 r. w miejscu stojącego tu wcześniej domu drewnianego, prawdopodobnie przez Józefa Bielskiego. Wśród późniejszych właścicieli wymienia się Julianę Masłowską, Mariannę Paratowiczową (1838), Mariannę Hiller (1856), Jakuba Szenfelda (1900), Michała Rozendorna, Abrama i Perłę Borensztein (1910) Majera Kajsmana i Ifela Kufelnickiego (1929).
W latach 1838 - 1845 w budynku funkcjonował Dom Zdrowia ufundowany przez księdza prałata Tadeusza Łubieńskiego. Był to pierwszy w Łowiczu nowoczesny szpital publiczny. Uroczyste otwarcie szpitala miało miejsce 30 marca 1838 r. Licząca kilkanaście łóżek placówka działała na piętrze budynku. Ze względu na duże koszty wynajmu, szpital został przeniesiony w inną lokalizację.
W okresie międzywojennym na piętrze mieściła się szkoła żydowska ortodoksyjna szkoła talmud-tora prowadzonej przez Lejba Taubenfelda. Do szkoły uczęszczało 20 uczniów. Przed wybuchem 2 wojny światowej szkoła żydowska została zastąpiona ponadpodstawową szkołą zawodową, która pod różnymi nazwami działała w budynku do 1951 roku. W latach 1928-1933 na parterze działała apteka M. Szymanowskiego.
Piętrowy, podpiwniczony dom został wymurowany z cegły. W środkowej części znajduje się 2-piętrowy pozorny ryzalit. Budynek posiada 2-traktowy układ z przelotową sienią prowadzącą na zaplecze. Frontowa elewacja 7-osiowa, z dużym balkonemi zlokalizowanym w głównej osi. Ściany fasady zwieńczone są gzymsem kroksztynkowym, a ryzalit dodatkowo trójkątnym frontonem. Budynek figuruje w rejestrze za zabytków od 1967 roku.