Jedna z najpiękniejszych pod względem architektury i położenia drewnianych cerkwi w Polsce znajduje się we wsi Ulucz, w malowniczej dolinie Sanu. Stoi wysoko nad wsią, na szczycie wzgórza zwanego Dębnik, w otoczeniu sędziwych lip.
Była częścią obronnego monasteru bazylianów. Jeszcze przed wojną strzegły jej dwie drewniane baszty-dzwonnice, wkomponowane w podwójny pierścień murów obronnych. Świątynia wygląda jak budowla z bajki, a jej architektura jest wyjątkowa w całych Karpatach.
Nad nawą wznosi się ośmiopołaciowa, przysadzista kopuła. Niewielki babiniec, który wygląda jak połowa beczki, nakryty jest potężnym, trójpołaciowym dachem wspartym na słupach z mieczowaniem. Trójboczne zamknięte prezbiterium ma też beczkowate ściany.
Przez wiele lat świątynia uważana była za najstarszą drewnianą cerkiew greckokatolicką w Polsce. Jednak ostatnio badania dendrochronologiczne wykazały, że powstała nie - jak sądzono - w XVI w., a zapewne dopiero w 1659 r. Była użytkowana do 1947 r., w latach 60. XX w. została odrestaurowana.
Obecnie stanowi własność Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku. Jest pozbawiona wyposażenia, umieszczono w niej wystawę ikon. Pobliski cmentarz cerkiewny otoczony jest lasem, dzięki czemu nie widać i nie słychać stąd reszty świata. Doznaje się tu uczucia zawieszenia między niebem a ziemią.