Przeprowadzenie przez Nowy Sącz w drugiej połowie XIX w. linii kolejowej Tarnów-Leluchów i Nowy Sącz-Chabówka było silnym impulsem do rozwoju miasta. Kiedy austriackie władze postanowiły wybudować tu warsztaty umożliwiające naprawę taboru kolejowego, koniecznością stało się zapewnienie zaplecza socjalno-bytowego dla licznie przybyłych robotników. W 1891 r. opracowano w Wiedniu plany robotniczego osiedla mieszkaniowego. Pierwsze domy oddano do użytku już rok później, a całą inwestycję ukończono w 1917 r.
Kolonia kolejowa składa się z około 100 domów. Są to skromne, wolno stojące budynki mieszkalne z niewielkimi ogrodami. Przeważają parterowe bliźniacze domy z identycznie rozplanowanymi wnętrzami. Oprócz nich zbudowano także 12 cztero- i 2 wielorodzinne. Pomimo dobrych warunków lokalowych robotnicy nie byli w pełni zadowoleni. Osiedle zaplanowano w pobliżu ich miejsca pracy, ale z dala od miasta, gdzie były sklepy, szkoła i kościół. Dlatego na ich wyraźne żądania, jako uzupełnienie infrastruktury mieszkaniowej, powstały: kaplica św. Elżbiety, a obecnie kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa (projekt Teodora Talowskiego), szkoła oraz Dom Robotniczy.
Tuż obok znajduje się piękny secesyjny dworzec kolejowy, wybudowany w 1909 r. Obecnie raz na jakiś czas wyruszają stąd zabytkowe pociągi, jak choćby podczas corocznej imprezy w ramach przejazdów Kolejową Trasą Turystyczną Kolei Retro Nowy Sącz-Chabówka. W trakcie przejażdżki, gdy stare wagony ciągnie parowóz, odbywają się pikniki peronowe połączone ze zwiedzaniem budynków stacyjnych czy wystaw eksponatów kolejowych. Te atrakcje oraz spacer po kolejowym osiedlu wprowadzają zwiedzających w klimat przełomu XIX i XX w. Tymczasem niewiele brakowało, by w latach 70. XX w. powstało w tym miejscu kolejne blokowisko. Na szczęście kategoryczny sprzeciw ówczesnego konserwatora zabytków uratował ten unikalny zakątek przed wyburzeniem.