W pięknym parku sąsiadującym z kompleksem stawów stoi stary polski dwór otoczony ozdobnymi krzewami i kwiatami. Obok niego przycupnął niewielki piętrowy dom nakryty gontowym dachem.
Kamienne obramienia okien, okute drzwi i stare kraty w oknach wskazują na sędziwy wiek budynku, który z pewnością warto zobaczyć. W istocie powstał on w XVI w. i był początkowo siedzibą zboru, prawdopodobnie ariańskiego. W owym czasie właścicielem Ludyni był starosta chęciński Hieronim Szafraniec, który już w latach 40. XVI w. był sympatykiem protestantyzmu. Jego poglądy religijne podzielał bratanek Stanisław Szafraniec, starosta sandomierski. Dziś nie sposób ustalić, który z nich był fundatorem zboru.
O arianach, czyli braciach polskich, niewiele wiadomo, bowiem przez innych protestantów traktowani byli jak niebezpieczna sekta. Ich doktryna religijna nieuznająca boskości Jezusa i niezwykle śmiałe poglądy społeczne zakładające równość wszystkich ludzi i religii były nie do przyjęcia w tamtych czasach. Ruch arian największy rozwój osiągnął w latach 1590-1620, ale już w 1658 r. wygnano ich z Polski. Schronili się głównie w Anglii, ale i stamtąd niebawem musieli uciekać do Ameryki Północnej. Dziś w Polsce istnieje tylko jedna ariańska wspólnota religijna, zwana Jednotą Braci Polskich, licząca ok. 100 członków. Reaktywowano ją w latach 30. XX w.